Κάθε καλοκαίρι έχει τη δική του ιστορία, λένε, και κάπου εδώ κι αυτή φλερτάρει με το τέλος της.
Να ‘ταν το καλοκαίρι όλο το χρόνο, ε; Μας έπιασε ήδη η μελαγχολία και δώσε το «Summertime Sadness» στη διαπασών. Winter is coming, όπως λένε στο Game of Thrones και κάπως έτσι, σαν προειδοποίηση, σκάνε κι οι πρώτες σταγόνες βροχής να ξεπλύνουν ό,τι απέμεινε από καλοκαίρι. Και πώς να τα αποχαιρετήσεις όλα αυτά και να μπεις πάλι σε χειμωνιάτικο mode; Αμ δε! Τόσο εύκολα, λες, να ξεθωριάζει το καλοκαίρι;
Τόσο εύκολα, λες, να ξεθωριαζουν οι ατελείωτες μεταμεσονύχτιες φιλοσοφικές συζητήσεις για το σύμπαν κι από πού προερχόμαστε;
Οι βόλτες στο χωριό και οι γιαγιάδες που ρωτάνε «Τίνος είσαι ‘σύ;»,
Τόσο εύκολα, λες, να ξεθωριάζουν οι αναμνήσεις; Το πρώτο μπάνιο με την παρέα σου.
Τόσο εύκολα, λες , αποχωριζεσαι τους φίλους, αυτούς που βλέπεις μόνο εκείνη την εποχή του χρόνου;
Για όλα τα παγωτά που δεν προλάβαμε να φάμε, το μαύρισμα που δεν έφτασε στο επιθυμητό επίπεδο, τα ταξίδια που δεν πήγαμε, τους φίλους που δε χορτάσαμε, τις αμμουδιές που δεν περπατήσαμε, τις φωτογραφίες που δε βγάλαμε, τα πάρτι που δε διασκεδάσαμε. Για τα ξενύχτια που δεν κάναμε, τα πεφταστέρια που δεν είδαμε παρέα, τις φορές που δε γελάσαμε, τα πανηγύρια που δε χορέψαμε, τις τρέλες που δεν κάναμε. Πάμε ένα restart για όλα αυτά, παρακαλώ!
Και τελικά τι ζητάμε; Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα, που λέει κι ο Καρβέλας. Κι αν αυτό καθίσταται αδύνατο, ήδη μετράμε αντίστροφα για του χρόνου. Μέχρι τότε, κρατάμε κοχύλια κι αναμνήσεις.