Gözyaşının tadını bilir misiniz? Değdiği yerleri yaka yaka süzülür yanaklardan, tuzludur ama acı gelir tadı, boğazını yakar.  Peki soğuğun kokusunu bilir misiniz? Bir Kuzeyli için tanıdık bir simadır bu. Bir Güneyli içinse tüm tüylerini diken diken eden bir yabancıdır. Ben mi? Ben sadece baktığınız çerçevenin bir parçasıyım. Kalabalık caddedeki yüzlerce insandan bir tanesiyim. Bir fotoğraf makinesiyim, saçma davranışları tiksinerek ve hayran kaldığım hareketlerinizi ölümsüzleştirerek hafızama kazıyorum.  Sokak simidine aşık bir ukala çocuğum, saçlarıma susam bulaşır çoğu zaman. Yaşadıklarımla bin yaşında bir dinozorum. Yaşanmışlıklarım var, bir sarmaşık gibi içimde bana tutunarak ve her geçen gün güçlenerek büyüyen. Senin gördüğün yalnızca ufacık bir çocuk, küçücük gözleriyle koca dünyayı seyreden. Evet, ben çelişkinin ta kendisiyim.


     Ah yalnızlık! Yalnızlık kötüdür hele ki düşüncelerinle yalnız kalmışsan vay haline. Ah yalnızlık! Yalnız kalana ne yazık! Düşünceleri boğar mı yalnız kalanı yoksa öldürür mü yahut öldürmekten beter mi eder? Yalnızlık... İçini ısıtan çayın boğazını yakmasıdır yalnızlık. Kimse yalnız değildir kendi içinde aklı, mantığı, tecrübeleri ve vicdanı vardır, yalnız bırakmaz onu. Herkes yalnızdır kendi içinde. Issız bir adada gibidir dalgalar gelir çarpar ve ses çıkarır, rüzgâr vardır fakat insan yalnızdır. Düşünceleri bazen dev bir dalga olarak gelir, içine alıp yok eder bazen de hafifçe gelir çarpar kıyıya, hoşuna gider insanın. Rüzgâr fırtına olarak da gelir hoş bir meltem olarak da. Bunu belirleyen insan mıdır peki? İnsan, zihninde fırtınayı mı yoksa meltemi mi ağırlayacağını seçebilir mi?  Kendi davranışlarının sonucu mudur yaşadıkları yoksa kader midir sadece? Soru işaretleriyle girdik bu yola fakat yolun sonu gelecek mi? Soru işaretleri bitecek mi? Yanıtı bulunmasa bile sorular son bulabilecek mi?