niye dunya uzerindeki hicbir eylem maksimum uc gun ilgilenme suremi asamiyor? her seye cocuk hevesiyle yaklasmaktan biktim, cunku cocuk olmadigin surece bu sadece seni yerin dibine sokuyor. cok yonluluk bok yesin, istikrar ve fedakarlik olmadan kimse bir halt beceremez. kendisine bile tam anlamda katkisi olamayan birisi olarak sonumun nasil olacagini cok merak ediyorum. cogumuz kendimiz dahil bir kisinin bile ruhuna dokunamadan yok olacagiz. durum boyleyken kalkip bardagima su doldurmak bile anlamsiz geliyor, organlarim duzgun calismasa da olur, cabaya degen seyler kumesi tamamen bos. konusmaksa hala zorunluluk, seni bilene aglayip zirlamak artik luks. kimse tanimazken agizdan bok sacmak serbest, karsiliginda yorum isitmek rezillik. umursamaz birisine donusmek kacinilmaz.