Bu mektubu yazıyorum çünkü daha önce hiç karşılaşmasak bile hissedeceğini biliyorum.
Selam Gün Işığı,
Daha benim kim olduğumu bilmiyorsun, bilmeye zamanın olamadı. Ben, seni çok ama çok seven, senden haberi olduğu gibi içinde çiçekler açan ablanım. Seninle tanışmaya fırsatımız olmadı ne yazık ki. Sen doğalı ne kadar oluyor biliyor musun? Dört gün. Dört. Bugünü saymıyorum çünkü sen yoksun. Sahi Gün Işığı... Neden bizi bırakıp gittin ki? Dünyanın pis tarafıyla yüzleşmekten mi korktun yoksa? Ama ben seni korurdum, ne olursa olsun korurdum. Seni korkutan ne kadar kötülük varsa senden uzaklaştırırdım. Bir kere bile düşünmezdim.
Seni neden bu kadar önemsediğimi anlayamadın belki de.
Sen benim ilk küçük kuzenim olacaktın. Minicik, elim kadar. Doğduğunda seni çiçeklere sarmak için kendime yemin etmiştim. Gün Işığı doğduğu zaman asla yalnızlık çekmeyecekti, izin vermeyecektim. Bebeğim benim. Çok erken gittin bir tanem, sen olmadan gün ışığına nasıl çıkacağım ki ben? Her defasında seni hatırlatacak bana. Sen bizim hayatımıza bir güneş gibi girecektin. Etrafa umut, ışık, ve cesaret saçacaktın. Belki de bunlara gücün yetmedi, çok küçüktün çünkü. Senin o minik ellerin hâlâ aklımda, onlarla hayata tutunmaya çalıştın. Çok zordu biliyorum, senin yanındaydım her zaman, seninle birlikte yaşadım her şeyi.
Ama
Sanırım her şeyin bir zamanı var.
22 Temmuz 2025, hoş geldin bir tanem!
26 Temmuz 2025,
Bu yazdıklarımdan haberin olmasa da hissedeceğini biliyorum. Belki de gittiğin yerde mutlusun şu an, hep mutlu ol bebeğim. Seni çok seviyoruz, lütfen bunları hisset tamam mı?
Ve ben yine, seni düşünerek gözyaşlarımı akıtıyorum. Umuyorum ki bu yaşların her birisi senin yıldızın olur ve parlamana yardımcı olurlar. Gerçi buna gerek bile yok, sen her halinle parlıyorsun.
Unutma Gün Işığı'm, sen şu an yanımızda olmasan bile ben her zaman seni hissediyor olacağım. Her zaman aklımda kazılı olacaksın. İyi uykular Gün Işığı. Işığının sönmesine izin verme, tamam mı?
