Şimdi size küçük elleri olan bir laborantın hikayesini anlatacağım.Sizi saçlarının ve ayaklarının ucu arasındaki şeylerden ibaret yalnız yapayalnız bir kalabalıkta dolaştıracağım.Çünkü bana ait tek odanın penceresi karanlığa bakar. O yüzden geçmişimide göremem geleceğimide.Zifiri bir hayatın içinde hem karanlık hem yalnızlık. Çok ağlattılar beni çok. Ama insan kötü şeyleri çabuk unutuyor. Bakın bende her şeyi unutup size papatyalardan çaylar demleyeceğim şimdi. Benim için tekin olmayan gündüzlerdir. Çıplak gözle görülebildiğim haller. Yanlış anlamayın beni. Çirkin ya da sakat değilim. Görünmesini istemediğim bir kusurumda yok. Sadece üzgünüm... Çok üzgün. Bu şehir öyle bir şehir ki bir genç kız üzülür, üzüldüğü anlaşılmaz. Kuşlar cehennem çığlıklarıyla ötüşür duyan olmaz. İşte böyle bir paradoksun içinde kaybolmamak mümkün müydü ? Kandım; Kandırıldım; Kayboldum, Kaybedildim. Geceleri ağır çok ağır bir taşın altında uyurum. Gündüzleri hafif çok hafif bir yaprağın ucunda yaşarım. Gece beni taş ezer gündüz rüzgar devirir. Kanadıkça kanarım. Hal böyleyken bir keresinde gölgeme gömülmüştüm. Günler geceler boyu gölgemle yaşamıştım ve bir şeyler fark etmiştim. Sizin babanız sizi hiç kolunuzdan tutup dikenli tellerin ötesine fırlatmaya çalıştı mı ? Sizin anneniz sizi kucağına alıp mayın tarlalarından koşarak sınır ötesine kaçırdı mı ? Sizin babanız ya da anneniz savaştan kaçarken elinden düşürdüğü için ölen çocuğunun cesedini saatlerce kucağında salladı mı ? Ve biz kör olduk insanlar ölürken, evler yanarken, ölüler bile acı çığlıkları atarken o mahşerin içinde hayat hakkında düş kurmak mümkün mü ? Sizler sakın bana ismimi sormayın. Sakın gözlerimin tam içine bakmayın. Yanımdan geçerken bana dokunmayın. Varsayın ki burada değil ordayım. Oraya siz gelemessiniz. Köprüleri yıktılar. Gemileri yaktılar. Yollar kayboldu. Ben başkayım. Ben uçurumlar kadar tehlikeli, dereler kadar tekinsiz, rüzgârlar kadar esiriğim.