nar

@iloveusoo12  iyiyim sen nasılsıın? 

@hyuninar  iyi benden de (⁠ ⁠◜⁠‿⁠◝⁠ ⁠)⁠♡

@bbokbokari  iyidir senden? 

@hyuninar  naberr

@hyuninar rica ederim bebek ♡

@ryan-ren  yaa teşekkür ederim 

+ aslında ne kadar konuştuğumuzu önemseyemezdim çünkü onun bana tam anlamıyla hissettiklerini anlattığı tek andaydık. hiç bu şekilde açılmamıştı, bana konuşmayı kestiği kişileri anlatırken ben, benim de onlardan biri olabileceğimi düşünmemiştim. hiçbir şey diyemedim, hatta haklı olduğunu düşündüm, bencil hissettim. ben hiç ona yardım etmedim. dinlemiştim sadece.. o gün ben sustuğum için o kapattı konuşmayı, veda bile etmedim. sabaha kadar uyumadım, komik belki ama dediklerini araştırdım... googlea belirtilerini yazıp kanser olduğunu öğrenen insanlar gibiydim ama inanabileceğim bir şey aradım, bulduğuma da inandım: yalnızlık sendromu. bu yazdıklarım hakkında ne düşünüyorsunuz bilmiyorum ama google teşhisiyle bu durumda olan tanıdıklarınız olduğuna inanıyorsanız benim gibi bencil olun. benim babamla olan ilişkimi düzeltmemde bana yardım eden arkadaşımın, benden istediği tek şeye: yalnız kalma isteğine hayır dedim ben. dün gece değil belki ama bu akşam konuştum onunla. nasıl hissettiğini anlamak konusunda bu zamana kadar hiç çaba göstermediğim için özür diledim. hayatından kimi çıkaracağına karıştığım için kötü hissettiğimi söyleyerek beni bırakmasına izin vermediğimi dile getirdim. cringe film sahnelerini yaşadık beraber. şimdi düşününce gülüyorum, komik çünkü. dizi çektik sanki. 
            
            anlatmak istediğim şey şu koca metini tek cümleyle özetleyebilecek olan şu sözler aslında:
            
            birini kaybetmek, birlikte yaşadığımız onca şeye rağmen konuşmayı keserek anıları hiçe saymakla aynı aslında: sevdiğimiz birini hayatımızdan çıkarttığımızda tüm hatıraları da çöpe atıyoruz, oysa birlikteyken eğlendiğiniz insanla çok daha güzel anılar biriktirebilecekken... 

+ konuşmasının olmayan devamını dinlemeden gözümün önüne onsuzluğu getirdim, geçmişe döndüm baktım ve sürekli yanımda olduğunu hissettirmeye çalışan kızın yerine kendimi hiç koymadığımı fark ettim. ben onun benim dışımda ne yaşadığını bildiğim halde düşünmemiştim hiç. o an sadece ne demek istediğini anladım dedim ona, o da özür dileyerek onu anlamamı bekledi... düşününce son konuşmamızdı... bir şey demeli miydim diye düşündüm? ne yaptığımı sorguladım? neden konuşmayı bırakıyor diye sordum kendime ona söyleyemiyordum bile. o ağlamaya başladı, korktuğunu söyledi... terk edilmekten, kırılmaktan. +

+ ilk kez babamın beni dikkatle dinlediğine şahit oldum. her akşam konuştuğum kişiyle olan sohbetime katılıp onun, benim isteklerim hakkında olan konuşmasını dinledi. benim babama anlatmaktan çekindiğim şeyleri benimle birlikte dile getiren arkadaşıma minnettarım. belki üçüncü bir kişi olarak olaya dahil olması garip görünüyor uzaktan ama ben onun yanımda olduğunu hissettiğim an açılabildim aileme... burada bunu anlatıyor olmamın sebebini sizin gibi ben de bilmiyorum, sadece birkaç gün önce yaşadığım asıl şeyden bahsetmek istiyorum. dün akşam discord konuşması yapmadık, çünkü ondan önceki gece olan bizim için fazla duygusal bitti. bütün günlük konuşmalarımız boyunca yalnız kalmak istediğinden bahseden kız o gece özür dileyerek benimle konuşmakta zorlandığını söyledi. arkadaşlarını teker teker çıkartıyordu hayatından, dört kişilik arkadaş grubumuzdan iki kişiyle konuşmayı bitirişine şahit olduğumu fark edince, onun bu cümlesiyle o dakika hissettiğim kadarıyla sıra bana gelmişti... o an ne kadar korktuğumu dile getirmekte kelime bulamamakla karşı karşıyayım. kız kardeşinizin sizi ablası olarak görmekten vazgeçtiği bir an gibi anlatabilirim belki ama o benim için benim tam anlamıyla zıttım olan bir ikiz gibi.  +

(leyla ben hiçbir şey göremiyorum)