@hyunlixcistay
evet dünyanın hareketlerinden ve söylediklerinden en hızlı pişman olan kişisi olarak adamakıllı ve sonrasında pişman olmayacağım bir tavsiye vereyim artık, TÜRKİYEDE YAŞIYORSANIZ VE ULTRA MEGA MAX ZENGİN DEĞİLSENİZ LÜTFEN GİDİP DERS ÇALIŞIN ÖKÜZ GİBİ DERS ÇALIŞIN YALVARIRIM SONRA PİŞMAN OLUYORSUNUZ GİDİN DERS YAPIN AHSEN TAVSİYESİ NOLUR
pişt
LAN DİĞER ŞEYLER NERDE AQ
Gözünü kör eden bu karanlıkta bile yanlış yola sapmadan yürüyebiliyordu. Yetenek gerektiriyordu doğrusu, şu vakte kadar kimsenin adını bile anmaya cesaret edemediği bu köprüden geçmek için bir bakıma yürek yemek lazımdı.
Fakat o bu ana kadar kulağına dolan tüm o vesvese ve yanlış bilgilerin esiri altında kalmamış, şu an bile gözüne batan rüzgâr kırıntılarının kendisini ele geçirip onu pes ettirmesine göz yummamıştı. Ve işte buradaydı, Araf Köprüsü'nden geçilirken insan nasıl bir hâle dönüyorsa, o da tam olarak öyle vahim bir hâldeydi. Göremediği fakat görmeye yakın bir raddede olduğu ışıkların moruna bürünen göz altları, onu çileden çıkaran ve attığı her adımda sırtına daha da fazla yük bindiren okul çantası ve hiçbir zaman yanından ayırmadığı şans tılsımı anahtarlığı ile ölüme doğru giden zavallı bir kızdan çok okula geç kalmış bir öğrenciye benziyordu bu hâliyle.
Dakikalar, belki de saatler geçmişti o daha bu çetin yolu yarılamaya çalışırken. Zor olacağının farkındaydı, her zaman da farkında olmuştu fakat pahalı bir ölümün bile bu kadar acınası bir şeye bedel olduğunu kestirememişti hiç.
Giderek şiddetlenen rüzgar elindeki anahtarlığı sallayıp ona bağlı anahtarlardan inanılmaz yüksek bir ses karmaşası yarattı son vurduğu esinti ile. Ses öyle yüksekti ki, az kalsın ipleri bırakıp kulaklarını elleriyle korumayı düşündü. Ve köprü bir kez daha sallandı, akabinde biraz daha çıtırtı sesi ile birlikte. Eğer zaman bize ait değil ve hiçbir zaman da olmamış ise, belki de ölümü çoktan başlamıştı bile.
Daha kötü düşüncelere dalmayı reddederek derin ve muhtemelen kirli bir nefes aldı yavaşça. Ve kullanılmamaktan eskimiş yosun kokan kirli iplerden birine geçirdi elini. İpin sertleşmiş ince uçları avucunda feci bir yanma hissi uyandırsa da o buna aldırmadı. Ne de olsa bu yolda ne kadar güçlük çekerse o kadar tatmin olmuş hissedecekti kendini. Ne kadar acı, o kadar mutluluk demekti.
Sallanan bu ince köprünün çıkış noktasında onu tam olarak neyin beklediğini etrafa yayılan gri sisten dolayı göremiyordu, buna rağmen ilerlemekte kararlıydı. Bir adım daha attı gözlerini köprüden ayırmadan. Ayakları tahtaya değer değmez birkaç çıtırtı sesi ve ayağının altında kaymalar hissetti. Doğal olarak elleri daha sıkı tuttu yeşile dönen güçsüz ipleri. Bu yolda sendeleyip düşebilir, zaten kendi isteğiyle bitireceği bu hayata daha erken ve daha zavallı bir biçimde veda edebilirdi. Böyle sıradan bir ölüm istemiyordu açıkçası. Çünkü o, yaratılmış yaratıkların en kötüsü, en gereksizi, en faydasızı ve en çirkini idi. Böyle birine köprüden düşerek ölmek yakışmazdı. O; kendinin bu elzem ayrılışını tüm kainatın, yer ve gökyüzünün, uzay ile boşluğunun, hayvanlar ve bakteriler alêminin, dahası evrendeki türdeş olduğu tüm insanların çığlıklar ve haykırışlar ile kutlamasını istiyordu.
24ün best yazarına hürmetlerimi sunarım
insanlara çok önem veriyorum sanırım
lag nerede Ahsen
@gizemli-insan22 amaan hicbir sey olmaz merak etmeyin bizim zamanimizda da hep oyle diyolardi hicbir sey olmadi
@hyunlixcistay o değil de bugün sınıfta birkaç kişi öğretmenler masasini kırdı müdür falan sınıfı basti tutanak tutacaklar bütün sınıfa galiba
yoruluyorum
LAN KİTAPLAR NERDE
