merhaba dertleşmeyi sevdiğimi söylemiş miydim? genç bir insan olarak geldiğim yaşa kadar garipsediğim, muhtemelen hayatım boyunca da garipseyeceğim bir durumdan bahsedeceğim size. bir çok kez okul değiştirmiş biri olarak bir sürü insan gördüm, tanıdım, bir çok grup içerisinde bulundum ve bu grupların sonu nedense hep kötü gitti. birisi hariç, ona sonra değiniriz. ilk başta tamamen kendimi sorguladım, dedim ki sorun bende mi acaba? grupta küstüğüm insanlarda bunu söyledi bana, kendini ölç tart demişti büyük bir çoğunluğu. yaşım ilerledikçe aslında grup adı altında kurulan çoğu arkadaşlığın düşünmeden, haklıda olsa haksızda olsa grup içerisinde olan arkadaşımızı savunmak olduğunu fark ettim.uzun bir süre yalnızca kendimi sorguladığım için ilk başta dedim ki, arkadaşlık ya hani. normaldir birbirlerini devamlı desteklemeleri... ama sonrasında garip bir olaya denk geldim. başkalarının haklı olduğu kısmı gözetme konusunda oldukça katı biri olduğumdan zamanında bir çok arkadaşım sadece çıkarımı düşünmediğim, devamlı empati kurduğum için benimle arkadaşlıklarını bitirmişti. ben bunu umursamasamda aynı davranışları benim gözümün önünde bir başkasına daha yaptılar. yerimde rahat duramadım bunu gördükten sonra. ne karşıdaki kişi tamamen haklıydı ne de kendi arkadaşlarım. kabul etmedim bu durumu, yapmayın dedim, o da insan dedim. bu tartışmanın sonucu belli değil mi? ilk başlarda arkadaşlarımla aram bozulduğu için üzülsemde vakit geçtikçe içime bir serinlik oturdu. başkalarını düşünmeden bencilce davranan insanlar neden benim arkadaşım olsun ki dedim kendimce. bugün ona yapan yarın sana yapar dedim. sadede gelecek olursam. eğer kendi hayatımızı yaşıyorsak arkadaşım dediğimiz insanın dahi bizim hayatımıza sınırlı erişimi olmalı bence. sanki kendi irademiz yokmuş gibi davranırsak orda burda bu benim hayatım demenin ne manası kalır ki? bir de, olası bir durumda her ne kadar arkadaşınızda olsa tamamen onu haklı görmeyin bazen karşıdakinin tutunacak tek bir dala ihtiyacı oluyor.
