•𝐋𝐈̇𝐌𝐎𝐍•

“O mahur beste çalar,müjganla ben ağlaşırız.”
          

Artık acımıyordu.Fakat içinde bir şeyler yanıyordu, yavaş yavaş çürüyordu,bir şeyler ölmeye başlamıştı.Yaşadığı herşey, sevdiği herşey bu ağır ağır tükenen alevde sönüp gidiyordu,umursamazlığın gevşek çamurunda ezilip kömürleşmeden önce, kapkara oluncaya kadar içinde yanacaktı.Birşeyler oluyordu, bir şeyleri belli belirsiz hissediyordu, orada öylece uzanırken ve heyecanla yaşamını düşünürken birşeyler oluyordu.Bir şeyler sona ermişti.Neydi o?Kendini dinledi, içini dinledi.Böylece yavaş yavaş
          yüreği ölmeye başladı. 

yazıp yazıp silmelerim çok yine derdime derman kelimeler yok,niye?

tanıyamıyorum kendimi,bir şekilde seni özlerken buluyorum...

Seni,senden daha iyi tanıyorum.
          Biliyorum,bir gün geri döneceksin.
          Kaybettiklerini yakından görmek için.

"Soğuk bir kızdı; gösterişten uzak, sadeydi Dünyayı sevmez, kendini korumak için maske gibi takındığı ifadesini ve aşırı gelişmiş zekasını kullanırdı."
          
          
          
          -Isaac Asimov

Kimsenin konuşmadığı bir dil gibiyim, Kimsenin inanmadığı bir deli,Yazarın bile okumadığı kitap,Hiç çalmayan bir şarkı,Hiç sorulmayan soru gibiyim,Kalabalıklar içinde varım, ama yok gibiyim...
          

Yüzyıllardır oynanmasına rağmen hiçbir seyirci; sahneye fırlayıp Romeo’nun zehirli iksiri içmesine engel olmamıştır. Sonunda geminin batacağı bilindiği halde Titanic defalarca izlenmiştir. Bitecektir korkusuyla aşktan kaçarsan hayattan hiçbir tat alamazsın. Çünkü Romeo ölmeli, Titanic batmalı ama aşk her şeye rağmen yaşanmalı...