Konuşmayı; oturtulduğum koltukta insanların ağızlarını anlamaya çalışarak öğrendim. Okumayı, kitap okuyanların ağızlarından dökülen kelimelerin birleşmesiyle öğrendim. Sonra kalktım ve elime kalemimi alıp, öykümü anlatmaya koyuldum.

  Umut; gökyüzünde saklı bir cennet 💙

Yaşanılan her bir dakikaya, saate, güne umut dolu adımlar attım. O adımlarda sadece umut tohumları yoktu. O umut tohumunu sulayan; hayaller, o umut tohumuna besin enerjisini veren; istekler, o umut tohumunu barındıran; çabalarım vardı. Ben kim miyim? Ben o umut tohumunu barındırıp, ona tüm besin enerjisini verip sulayan bir kız çocuğuyum. Her okuduğu kitapta yaşamı öğreten cümlelerin altını çizip onu ezberlemeye çalışan bir okuyucuyum. O cümleleri hayatına katıp insan olmayı öğrenmeye çalışan bir kız çocuğuyum. O cümleler üzerinde düşünüp kendi cümlelerini oluşturmaya çalışan bir yazarım. Ben, benim. Temayül ettiğim bir yaşam var. Ve ben temayül ettiğim yaşamı umut tohumu ile besleyeceğim. 

Zülüflerimi topladım ilk önce. Beis çukuruna düştüğümü bilsem bile düşüncelerimi anlatmaya koyuldum.

Ben bir bilinmezliği var ettim

Ben bir kaosu var ettim

Ben bir barışı var ettim

Ben bir aşkı var ettim

Ben bir dünya var ettim

Kelimelerim döküldü sayfalara. Cümlelerim oluştu o satırlarda. Hepsi bir bütün olup kitap oldu zamanla..