Henry.

                                                                          -1947

            İnsanlardan buz gibi soğudum,
            İşte yalnız sen varsın.
            Öyle halsizim ki hiç sorma 
            Anlarsın.

            Sabahlara kadar oturup konuşalım
            Kimse duymasın.
            Mavi bir gökyüzümüz olsun, kanatlarımız
            Dokunarak uçalım 

Yine formundasın. Şaşırtmadı.

Ellerim, gözlerim boş, dalmışım tavanın derinliklerine yine. Sorguluyorum tekrar ve tekrar hayatı. Yine ellerim ve gözlerim boş dalıyorum her defasında uykuya.

Uyanmayı diliyorum. Gülemek bile zor artık. Etrafımdakiler de sıkıldı benden. Ben bile sıkılıyorum bazen, haklılar. Belli etmemeye çalıştıkca zorlaşıyor. Uyuşuyor tüm benliğim yine. 

Zor geliyor her şey, iyiye giden hiçbir sik yok. Nefret ediyorum yaşamaktan. Kimsem yok. Gerçek anlamda kimsem yok. Olmayacak da. Önceden de yoktu, ben sadece gerçeklerle buluşmamıştım henüz. 

Kimse anlamadı bile.

Olaya fransız kalsaydım da gülselerdi eskisi gibi çok safsın diye. 
            
            Cesaret edenlerin kurtulduğuna değilde hâlâ küçük ben gibi cehenneme gideceklerine inanıp 'asla yapmam, annem çok üzülür, cennetten beni izlerken ağlar cehenneme gidersem' diyebilsem keşke.

Keşke böyle olmasaydı. Her şeye yabancı kalsaydım tüm saflığımla. Bilmeseydim tüm bu acıları mesela. Öğrenmeseydim sadece fiziksel acının olmadığını. Öğretmeselerdi küçük kızların da kendine zarar verebileceğini en çok da. 

Elbet bir gün bitecek, biliyorum. Hissedebiliyorum.