iertjeNL

Hoooi allemaal, ik heb zojuist het proloog van mijn nieuwe boek hier onder gezet in drie stukken, zouden jullie het Willen lezen?

iertjeNL

PROLOOG 
          Ik hoor een stem, wie is dat?
          Het is duister voor mijn ogen, wat is dat?
          Ik voel mijn hart bonken, waar is dat?
          'Hallo?' Zegt mijn gedachten, zeg ik. 
          Dan dringt het tot mij door die stem, die stem in mijn hoofd die woorden roept zonder stem, die stem ben ik, mijn gedachten. De duisternis, die mij omringt die mij opsluit in mijn gedachten, dat is mijn zicht. En dat gevoel, mijn bonkende hart, dat is mijn leven dat betekend mijn leven. En dan komt het, een klein beetje licht weet mijn zicht te bereiken. Langzame piepen dringen mijn oren binnen ondanks dat het zo ver klinkt. Mijn hart gaat hevig tekeer terwijl ik alleen nog maar naar dat kleine beetje wit kan staten dat kleine beetje licht, waarom doet mijn hart dat? Doe ik misschien iets verkeerd, ja ik doe iets verkeerd ik weer het zeker maar wat? Wat doe ik toch fout? Het kleine beetje licht verdwijnt langzaam voor mijn ogen. ‘Nee blijf!’ Schreeuwt mijn gedachten in de hoop dat het licht luistert,  maar het licht luistert niet en trekt alleen maar verder weg.

iertjeNL

Het licht is verdwenen en laat mij weer alleen achter, alleen in de leegte. En ook de piepen lijken langzaam maar zeker te verdwijnen, als sneeuw voor de zon. En dan als ik opnieuw dreig weg te vallen naar een plek waar zelfs de duisternis je niet omringen kan, maar deze keer voor goed. Terwijl de vermoeidheid langzaam lijkt te verdwijnen om nooit meer terug te keren. Dan, op dat moment voel ik een klein handje op mijn been die zachte kneepjes zit te geven. De piepjes keren weer terug en mijn hartje die wel leek te stoppen met kloppen zet al zijn krachten in om nog een paar slagen te maken. En ook al lijkt het uren te duren en ook al zijn de kneepjes en de piepjes om mij heen al lang verdwenen, toch vecht ik door al duurt het een eeuwigheid, want ooit zie ik het licht al is het maar voor een seconde. En nu, voor een seconde hoor ik weer een piepje, en nog een, en nog een. Ik vecht, vecht voor dat ene geluidje, voor die kleine kneepjes en voor die stukjes licht die mijn zicht me gunt.

iertjeNL

           Want ook ik, een half dode, heb het recht om te weten waar ze vandaan komen. Ook ik heb het rechtsom te weten waar ik vandaan kom en wat ik doe in deze leegte. Want ik weet niet hoelang ik hier zit, of het minuten is, of het uren is, of zelfs dagen, wie weet wel jaren, of eeuwen of misschien maar een seconde lang. Maar ik weer dat ik hier weg wil. Want als je enigste kennis je gedachten is, als je enigste vriend net zo goed je vijand kan zijn, dan wil je weg.
          Ik voel me net een joker in een pakje kaarten, niet zo bijzonder als een koning, niet zo hard nodig als een boer. Mensen gebruiken mij wel maar nodig ben ik niet, want ook zonder mij kan je het spel spelen, ook zonder mij is het pakje kaarten compleet.