Bilmem farkında mısın, üzülünce yazdığın mesajların arası iki dakikaya çıkıyor, uzun mesajların sayısı artıyor, bölüm yazma sayın artıyor, kalp kırıklığı senin için normal gibi duruyor ve bunu sevmiyorum. Birinin kalbi mi kırıldı, o konuyu fazla iyi biliyorsun, çok iyi tavsiye veriyorsun ve bu çok hüzün verici ama kimse farkında değil, o tesellinin aslında basit bir mesajdan ibaret olmadığının, tecrübelerini aktariyorsun orada, yaşadığın şeylerden çıkardığın dersleri veriyorsun herkese, aynı hatayı yapmayalım diye. Aslında o teselli senin başından geçenler oluyor "Biraz aciyor ama geçecek" "Sana güveniyorum" "Sana inaniyorum" Sen insanlara ihtiyacı olan şeyleri söylerken ben senin kendi benliğini fark ediyorum, teselli ettiğin her bir mesaj, insanların duymak istedikleri, dahası, kalbi kırık bir insanın duymak istedikleri. Bu yüzden sana inandigimi, güvendiğimi söylemeyi seviyorum, senin de duyman gereken bu çünkü
