.

Ben yepyeni bir dünyaya başladım bir ay önce. Farklı fikirler, farklı dünyalar, farklı bakış açılarıyla tanıştım. Şu an korkuyorum. Güzel bir anda her şeyi benim bozmamdan endişeleniyorum. En küçük benim ve bu yüzden en kolay hedef benmişim gibi hissediyorum. Bana sahip çıkmalarını istiyorum bir yandan çünkü daha önce bunu bana hiç kimse yapmadı. Kendi arkadaşlarım tarafından değer görmek istiyorum. Ancak bunu onlara yansıtmaya çalışırken yanlış anlaşılmaktan korkuyorum. Amacım şımarıklık yapıp ilgiyi üstüme çekmek değil, sadece ısındığım kişilerin yanında şımarmak istiyorum. Hiç yapamadım ya da yaptığımda yargılandım bu yüzden beni yargılamayacak insanlarla konuşmak istiyorum. Beni tüm deliliklerimle kabul etmelerini istiyorum ama beni de bu korkutuyor. Aklımda hep bir soru işareti oluyor. Kendimi geri çekmem gerekiyormuş gibi, susmam gerekiyormuş gibi hissediyorum bazen. Böyke davrandığım için benden nefret ederler mi ya da bunalırlar mı bilemiyorum. Umarım beni severler çünkü ben de artık sevilmek istiyorum. 
          
          Birisi bana çok iyi davranıyor, Açıkçası bu başkadının başına gelse destekleyeceğim bir ilişki olabilirdi ama şu an bu doğru gelmiyor. Beni en aptalı olarak görüyor gibi hissediyorum, en kandırılması kolay kişi. Ben aptal bir sarışın değilim ama insanlar buna inanıyorlar ya da öyle görmek istiyorlar. Ben olmaması gerektiğinden bahsederken bile bir şekilde onlar bu konuyu dile getiriyorlar. Bu biraz rahatsız edici. Ben, birisi sadece nazik diye ondan hoşlanamam hele ki davranışları beni şüpheye düşürüp beni aptal olarak gördüğünü hissediyorsam. Hislerime güveniyorum.Keşke güvenmesem ama en sonunda hepsinin çıkacağını biliyorum. Şu anlık tek dileğim haksız çıkmam. Neyse uzatmaya gerek yok, okuyan ya da gören herkese iyi gecelerr

selam bebek nabersin!!!! seninle takiplesiyoruz ama hic konusmamisiz uzdu bu beni :(( hemen yazayim dedimmmm :) iyi yapmis miyim?!?!?!? (sebeklik online)

Çok fazla insana tapıyoruz aslında. Kendimizi arka plana attığımız anda onları yüceleştiriyoruz. Bunu asla kabul etmeyiz ancak üzülmemizin nedeni bu değil mi zaten? İnsanlar insanları üzmeye programlı gibidir.  Ne kadar bunun doğru olmadığını söyleseler de iyiliğinizi istediklerini söyleseler de bu gerçek. Üstünüze atılan iftiralar gereksiz ön yargılar ve her geçen gün kaybettiğimiz arkadaşlıklar, bunlar dırup dururken olmaz hiçbir zaman. İnsanların insanlar üzerindeki tapulamasıdır aslında. Karşısındakini manipüle ederler, sadece bakışlarıyla bile sizi yok sayabilirler ancak onlara sorarsanız asla öyle bir şey olmadı.

Abla yazilarin mukemmelll

Umut, bazen bel bağladığımız tek durağımız oluyor. Saklanıyoruz, tutunuyoruz fakat sonumuzu yine biliyoruz. Dönenin geri gelmediği bu dünyada sağ kalmaya çalışıyoruz. Tek başımıza yalpalıyoruz ve peşlerinden gitmeye çalışıyoruz.  Yanlış yaptığımızın farkında değiliz bilakis. Umudumuz burada kendini gösteriyor maalesef. Dönmeyecek, geri gelmeyecek insanlar için ağlıyoruz. Üzülüp duruyoruz ama hep boş. Ne yaparsak yapalım taptığımız hayallerimizden vazgeçemiyoruz. Ne yapalım, ruh bedenden ayrılsa da içindeki acıyı unutmazmış. Yokluğu da böyle hissettirir insana. Geri gelmeyeceğini bilerek içindeki acıyla bekleyerek yok eder kişiyi. Bekledikçe dibe çöker, dibe çöktükçe yok oluruz. Özledim, demek zor gelir geri gelmeyeceklere. Bu gece size güzel olsun, kimsesiz umuduna tutunan yalnız ruhlar. Bu gece sizin geceniz. Biraz gözyaşı dökün.

keşke kafamdaki tek kişi sen olsaydın diyorum artık. Üstesinden gelemiyorum, yok oluyorum ama artık nedeni bir çocuk değil. kendi yaşıtlarımın sorunlarına sahip olmak istiyorum. ağlamamamın nedeninin sınav notlarım olmasını ya da aldatılmak olmasını istiyorum artık.Sorunsuz yaşamak ve bunların üzerinden gelebilmek istiyorum. Mutlu yaşamak ve biraz olsun eski neşemi istiyorum. birisi beni sevmese de olur . birisi tarafından sevilmesem de olur ben sadece değer görmek istedim. Değer gerçekten kıymeti bilinmeyen en önemli hazine. Anlaşılmak empati kurulması o kadar uzak geliyor ki benim için, benim için birisi asla empati kurmayacak.
          Sorun değil, ölüm kapıya kalbin yorulmasıyla daha hızlı gelir

vazgeçmek kolaymış aslında. Aradan bir sene geçti bugün. Tam bir sene. Kafamın yerinde olmadığı zamanlar tam bir sene önceydi. Aptalmışım diyemiyorum çünkü neden yaptığımı biliyorum. Komik, aşk insanı aptallaştırıyor ve ben de bunun en somut örneğiyim. Unutmak öyle kolay olmuyor. Yoluna çıkıyor, aklına geliyor ama artık acıtmıyor. Başkası mı var? Hayır. Gerek var mı? Asla. Lakin artık onu aramayacağımı çok iyi biliyorum. Kalbimdesin demiştim, artık yoksun. Kısacık ömrümü sana adammışım demiştim, artık ömrümde değil ağzımdan çıkan bir kelimede bile yerin yok. Ben sen olmuşum demiştim, artık sen diye bir şey yok. Sensin yapamam demiştim, artık sen olsan da olmasan da yapamayacağım bir şey yok. Çok tatlı olduğunu söylemiştim, artık korkunç görünüyorsun yeni ilişkinde. Ah, yeni ilişkin demişken eklemeyi unutmamalıyım. O süper sevgilin gözlerini üzerimden çeksin. Senin rahatsız ediciliğin yanında onunki daha da arttırıyor. Gittiğimde kafede bulunma, olabildiğince uzak ve görecemeceğiniz şekilde oturun. Çünkü cici sevgilin beni okulda gördüğü her an bana bakmasındaki gibi rahatsız edici. Daha konuşacak içimi dökecek çok şey var. Ama vaktimiz yok öyle değil mi? Senden uzak bir sene tatlım! 

ne kadar az yaşarsak o kadar güzel öleceğimize inanıyorum. hatta ölüm zamanımız kısıtlıysa daha da güzel geçer gibi geliyor. belki bir gün birisi bana belli bir süre hayatım kaldığını söylese her şey daha kolay olacakmış gibi hissediyorum, her şey çözülecekmiş gibi. insan başka bir insanı asla umursamayacak çünkü.
          
          benim istediğim de tam olarak bu aslında. başkasını umursamamak. kendim olabilmek isterdim en azından belli bir süre. ne aile ne arkadaş ne etraftaki çevre ne başka bir dış erken. sadece ben olmak isterdim. hatalarımla, kararlarımla, haksızlıklarım, başarılarım, beceriksizliklerim, yeteneklerim ve daha da fazlası. sadece ben olmak isterdim. 
          
          kendim sadece ben övmek ben sövmek isterdim bir yerde de. başkasının beni övmesini veya beni azarlamasını düşünmek istemezdim. karşımdaki kişinin bana bağırma düşüncesi beni germezdi. böyle bir düşüncem bile olmazdı. ama olmuyor ne yazık ki. herkes herkese bağırıyor, kiminin öfke problemi kimininse ailevi problemleri ile dolup taşıyorlar. herkes tek acı çekerken başkalarını da bu acılarına ortak ediyorlar. acılarımızda, acılarında bile tek değiliz. 
          
          tek başımıza değiliz, kendi odamızda uzanırken bile tek değiliz bu yüzden hayatımızı kısalttıkça daha da güzelleşeceğimize ve daha çok kendimize kalacağımıza inanıyorum. Hayat çekilebilir bir yer ancak dozunu kaçırmamalıyız. belki bir gün erken öldüğümüzde o gün nelerden bahsedildiğini anlarız. 

bilemiyorum hoşlandığın biri, 
          kalbinde yaşayan biri, 
          sevdiğin biri, 
          unutamadığın biri, 
          kendini adadığın biri, 
          gördüğünde içini kıpır kıpır eden biri, 
          gözlerinin sürekli aradığı biri,
          her şey onun için' dediğin biri, 
          sarıldığın biri, 
          öptüğün biri, 
          güldüğün biri, 
          gülümsediğin biri, 
          ağladığın biri, 
          seni inciten biri, 
          asla vazgeçemen dediğin biri var mı bilemiyorum.
          bildiğim tek şey, ben bunlardan hiçbiri olamadığım. 

ölümle ölüm arasında