"Tesadüf diye bir şey yoktur." 
Gözleri hafifçe pörtletip biraz olsun gizem katmak adına soluklarını yüzümüze örterek fısıldanan bu söz hayatımızı saran duvarlarda yankılanırken aynı gökyüzünün farklı uçlarında aynı tepkileri veriyorduk. Gözlerimizi devirip, umursamadığımızı kibarca nasıl belli ederiz diye düşünüyorduk. Ne birbirimizden haberimiz vardı, ne de bu küçük tesadüflerin bir mürekkep misali yaşamımıza damlatılırken bir süre sonra tümüne sıçrayacağından.
Eğer gerçekten tesadüfler var olmasaydı, dostluğumuzun kozasının ufak ama değerli yapı taşlarını asla açıklayamazdık. Öyleyse yıllarca bize süslerle bezenmiş bir yalan mı söylediler? Tesadüf aslında ne? Tüm bunlar şans mı yoksa daha farklı anlamlar içeriyor olabilir mi?
Mayın tarlasında yürüyormuşçasına artık önemsiz saymaya başladığımız tüm bu ‘rastlantılar’la burun buruna geliyoruz ama henüz hiç Loto’da büyük ikramiyeyi kazanmadık. O halde kazananlar daha mı şanslı bizden, oysaki biz hiçbir milyonerin farklı anadan doğma bir ikizi olduğunu düşünmüyoruz.
Peki, şansı eliyoruz.
Bizim sağımız solumuz hiç belli olmadı, kader bizi bulsa da sonu gelmez bir ebelemece oyunundaymışçasına kaçtık.
Kaderin de üstü çizildi.
Tanrı’nın oynadığı kumarda, aynı yüze bakan zarlar mıyız? Tek bir anne bizi zapt edemez diye mi kurgulandı tüm bu oyun? Yine de biz, en başta bizi birleştiren mitoloji tutkumuzun esiri olarak, bir teoriyi diğer tümünden üste yerleştirdik.
Yunan mitlerine göre; insanlar dört kol, dört bacak ve iki yüzü olan bir kafa ile yaratılmıştır ve güçlerinden korkan Zeus onları ikiye ayırıp hayatları boyunca diğer yarılarını aramaya mahkum eder. Ruh ikizi kavramı aslında buradan gelir ve tanrıların tanrısı Zeus’a karşı anlamsız nefretimizle her ne kadar ruhen bir olsak da görünüşümüzün tamamen zıt olması sanrımızı iyice güçlendiriyor. 
Yine de asıl mevzuya dönecek olursak, bu konuda tek bir fikrimiz dahi yok!