ilkokul zamanımdaydı. 23 Nisan için şiir yarışması vardı ve öğretmenimiz kendimizin yazacağı şiirlerin seçilip bir dergide basılacağını söylemişti. O heyecanla eve gidip annemle beraber yazmıştım ilk şiirimi. Ertesi gün öğretmen yazdığım şiiri beğenmişti beğenmesine ama inanmamıştı benim yazdığıma da. Çünkü bir arkadaşım o şiiri bir yerde okudum ben öğretmenim demişti. Ne dediysem dinletemedim kendimi. Annem bile konuştu öğretmenimle fakat nafile.. Şiir okul panosunda yer aldı sadece . Üzüldüm,kırıldım ama pes etmedim ve dedim ki göreceksiniz ben şiir yazabildiğimi size göstereceğim.
Arkadaşımın yaptığı beni hiç engellemedi. Hüznüm ,mutluluğum ,derdim her şey kelime kelime döküldü kalemimin mürekkebinden buluştu kağıtla. Hatta arkadaşlarımın isimleriyle akrostiş şiirler yazdım hep. Öğretmenime de yazıp verdim bir tane hatta sadece teşekkür  etse de  bana inanmadığı için pişman olmuştur eminim.
Oysa ben onlara şimdi minnettarım. Çünkü şiir  hayatıma kattığım her şey oldu. Ailem oldu, arkadaşlarım oldu, sevgilim oldu, dilime vurmayan küfrüm oldu şiir. Beni ben yapan, vazgeçilmezim olan üç şey tanıdım onunla , kalemleri çok seviyor, defterleri kimseyle paylaşamıyor ve sessiz kaldığım her anımda huzura eriyorum.