seda.

yoruldum ve bir gün bu yorgunluğa bir çare bulamamaktan çok korkuyorum. 

sürüldüğün topraklara kendi ayaklarınla gelmiş olmak, oraya mecbur olmak da yoruyor. yatağımdayım ama evim yok. bedeninin sayısız izlerini kapatmaya çalışırken ruhunda açılan derin yarıkları, yanıkları, kırıkları kapatmamak da yoruyor. içine oturuyor. bir kıyım gibi bir kıymık gibi. 

hiçbir şey yapasım yok. en çok geceleri yoruyor bu duygu beni ama sadece geceleri gelmiyor bu his. aniden böyle birden neşeliyken hiçbir şeyim yokken böyle öyle bir his geliyor ki. her şey bambaşka olabilirdi düşüncesi kafamda, beynimde, ruhumda dönüşü olmayan bir yangın çıkarıyor. bende hayatım olan bir adamın tek bir saniyesine değmemiş olmak da yoruyor bir şekilde. kalbinde hiçbir tesir bırakmamış olmak bir duvara çarpmak gibi hissettiriyor. kaybetmemek için binbir çaba verdiğin sevgini senden zorla alınmaya çalışması da yoruyor. yana yakıla kırıla döküle o evi sırtında taşımak da yoruyor. sonra biraz sevgi için tonlarca derdi benimsemiş olmak da yoruyor. 

altı haziran. ruhumun infaz tarihi (: 

hayatım benim sadece izlediğim bir film son zamanlarda. başrolü ve etkisiz olanıyım. 

yenilgiyi kabul etmek de bir zafer olmalı.