illigeia

zemine uzanalım
          tekrar çakılmayalım diye 

uyansam bu kabustan
          degisir mi 

Ayı kan bürüdü.
          Göğü lal bürüdü.
          Beni sen bürüdü.
          Geçti.
          Geçmedi.

Rainbazin calinti olayi ne aga azicik bisiler duydum ama ozet gecsene kisaca

Merhaba! Yüzsüzler Diyarı (SN314) adında bir kurgu yazıyorum ve gerçekten çok güveniyorum. Bir şans verip okur musun? Beğeneceğinden hiç şüphem yok^^

burası ölmüş 

yess buldum seni^^ sana ficler önerim, eminim severek okuyacağın ficler olacak 

Bak, onu aldım, diyordu dünya uçsuz bucaksız gökyüzünü yüzümüze dikerken. Ama sen kalacaksın. Öyle bi kalacaksın ki hemde, bu uçan kuşlar, bu el ele tutuşmuş parkta koşturan çocuklar, bu renkli balonlar rahatsız edecek seni. Bu güzel havalar dokunacak sana. Bir şey yemeye ihtiyaç duymak, yataktan kalkıp yüzünü yıkamak zorunda klamk hep rahatsız edecek seni. Onu aldım, sen yaşayacaksın ve böyle yaşamak dokunacak kanına.
          
          Sonra bir gün geliyordu işte. Geçiyordu hepsi. Unutuyordun biraz biraz, en azından yaşayacak kadar. 

"gitmek mi istiyorsun? 
          kanayacaksın,
          kapıdan çıkacak cesareti bulana kadar 
          ve çıktığında küçüğüm,
          kalacaksın 
          bu kısır döngü nefes aldığın sürece devam edecek zihninde 
          ağlayacaksın,
          gözyaşlarını silecek duruma gelene kadar kesilecek avuç içlerin 
          kanayacaksın 
          saçların örülemeyecek kadar kısalacak,
          dudakların öpülemeyecek kadar kuruyacak,
          ciğerlerin nefes alamayacak kadar sönecek
          yara bandı tutmayacak açık yaraların,
          neşter kesti iğne dikmeyecek 
          ipler yeterince uzun değildir, 
          bilirsin kavuşamazlar sevdiklerine 
          bana nasıl bir kalp verdiğinin farkında değilsin, 
          zehir pompalıyor zihnime
          ve bir kapı görmediğinde artık dört duvar arasında 
          anlayacaksın,
          yalan söylediler küçüğüm
          bize yalan söylediler
           bu dünya gerçek cehennemdi
          ve senin kolların
          cennetine hiç yetişemedi."

savaşçı. ne kadar güçlü bir kelimeydi. bazen hastane yataklarında uyumakta zorlandığımda annem de yanıma kıvrılıp beni kollarına alırken böyle söylerdi. benim küçük savaşçı kızım. sıkı dur, atlatacağız.