Hep aynı şeyleri yaptın. İnsan olmayı beceremedin kırdın , yıktın her şeyi sana karşı sevgi bırakmadın içimde. Beni hep suçlu hissettirdin kendini hep haklı gördün. Sen benim ömrümü tükettin. Yemin olsun seni artık ne severim ne de artık seninle konuşurum. Yaradan başka hiçbir şey olmadın bana.
Sana verilen sevgiyi hiçbir zaman hak etmedin. Herkes sana o kadar sevgi verdi ki sen bu sevgi karşısında hep şımardın , kötü davranmayı hakkın sandın. Bir bir kaybedeceksin sana verilen sevgiyi. Kimseye ihtiyacım yok diyorsun onun sevgisi yeter diyorsun bize böyle davranarak. Ona sinirlenip bizden çıkartıyorsun ya o bir gün giderse ne yapacaksın? Düzeltebilecek misin yaptıklarını? Belki annen baban seni affedecek ama bende hep bir yara olarak kalacaksın. Sana duyduğum sevgi o çok sevgi artık nefret biliyor musun? Ve bu zamanla da nefret bile olmayacak sana hiçbir his durmayacağım. Yine bana kızacaklar her zaman olduğu gibi ama ben seni hiçbir zaman bak hiçbir affetmeyeceğim. Hiç umrunda değil biliyorum.