Ben siyahın içinde ki mutsuzluğun en belirgin haliyim. İç dünya da yaşamak nedir, sonbahar da yaprak dökmek nasıldır iyi bilirim. Çok fırtınalar gördüm, çok güneşli günler lakin hiçbiri bir anlam ifade etmedi çünkü ben kütüphanemde oturup geçmesini bekleyenlerdenim. Bin tane hayatın yolcusu, onlarca karakterin ziyaretçisiyim. Yani buraya büyük işler yapmaya geldim, o yüzdendir ki elimde kitabımla kahvemi yudumluyorum. 
Onun dışında yazılarım, beni orada arama bulamazsın,çünkü ben yokum. Ben beyazın içinde ki saflığın, siyahla mutsuzlaştırılmış haliyim. Ha illa bulacağım diyorsan, kütüphanenin tozlu raflarına, kitap ayraçlarına daha da güzeli dalgaların çıkardığı beyaz köpüğe bakabilirsin. Oralarda geziyor olacağım. 
Yani özetle, hayatı yaşayacak kadar güzel bulmadığımdan farklı hayatlardayım. Buradaysa hayatı yazacağım, okumak istersen diye geldim. 
Kısaca merhaba, ben gökkuşağının mavi rengi. Gökyüzünde aramak istersende göremezsin. Çünkü gökyüzü benim. Lakin mavi umut dersen; işte orada tren istasyonunda vapur bekleyenlerdenim. Günahlarımızın kokusu cennete kadar ulaştığından olsa gerek, cehennemde tek yanmayı hedeflemekteyim. Sadece gülerim, orada da zebaniye güleceğim.
Merhaba, ben gülümserim. Sadece insanoğlunu izler, yaptığı salaklıklara gülerim. O yüzdendir boldur gülmelerim. Bir gülüş koskoca bir devrimdir demişler, merhaba ben devrimin kendisiyim.