Afgelopen jaren heb ik me sterk gehouden en praatte ik liever niet over wat er gebeurd in mijn leven. Waarom eigenlijk? Ik dacht dat dat de manier was om er over heen te komen. Je verleden en verdriet moet je gewoon weg stoppen. Je komt er ooit wel overheen. Dat is het domste wat ik ooit heb kunnen doen want het branderige gevoel waar ik iedere dag mee rond loop. Alsof er iets op je hart zit, wat je kwijt moet. Iets wat je niet in woorden kan vertellen aan de personen tegen over je. De haat en woede die je hebt naar deze wereld maar ook de liefde die ik heb voor de mensen om me heen. Ik waardeer iedereen die op de dag van vandaag nog steeds naast mij staat en mij support in alles. Ook al maak ik niet altijd de juiste beslissingen. Ook al ben ik niet perfect. Het houden van een puur hart is in deze wereld heel lastig maar als je het geloof bestudeert weet je dat wij niet perfect zijn geschapen. Het gebed onderhouden ongeacht hoeveel fouten je maakt in het leven. Als je niet kan praten met de mensen om je heen moet je praten met degene die jou geschapen heeft.
