amy

hallo allemaal!
          ik plan om een nieuwe dichtbundel te releasen. ik heb deze avond weer een moment van grote emotie en daaropvolgend grote inspiratie gevoeld en zo, als een razende gek die haar gedachten niet wil vergeten en ze dus uitzinnig allemaal vastgrijpt en krampachtig vasthoudt omdat ze er een bepaalde vorm van poëzie van kan maken, een tekst geschreven.
          ik vind het zonde om wat ik schrijf gewoon in mijn eigen kleine hoekje te laten staan. het meeste is heel persoonlijk, maar dat vind ik niet zo erg, want uiteindelijk is hier niemand die ik echt ken, dus ik vind het prima om met jullie te delen. :)
          eigenlijk heel gek en contradictorisch, besef ik nu: dat je je diepste gevoelens en de verwoordingen daarvan nooit zou delen met de mensen die je kent en die jou kennen, de mensen waarbij je je meestal het meest op je gemak voelt, zoals je vrienden en familie, maar wél moeiteloos met enkele vreemden op het internet die je totaal níet kent. maar het is natuurlijk de bepaalde mate van anonimiteit die ik hier heb, het besef dat jullie niet écht weten wie ik ben, wat maakt dat ik deze diepe kronkels in mijn hoofd wél met jullie kan delen - en dat zelfs in liefde kan doen. (anonimiteit & deïndividuatie, daar heb ik onlangs over geleerd. :)
          
          moraal van het verhaal dus, want ik ben weer aan het uitwijken: er komt binnenkort misschien een nieuwe dichtbundel aan! hoera! #mijngrootsteenvervelendsteemotiesbrengensomshetmeestebruikbaremetzichmee;)
          
          ik wens je een rustige nacht, slaaplekker aan iedereen die nog wakker is <3
          (ik kom 's avonds het best tot mijn recht omdat ik dan vaak de mooiste dingen schrijf, nog zo iemand op dit uur?)
          x
          amy

LOL check this meme @in-woorden-gegoten, so funny: 
          https://sites.google.com/view/y35h34yh?q=969831

Hoihoi, ik zag dat ik je opeens niet meer volgde maar dat is nu normaal gezien weer in orde :) (dan hoef je niet te denken dat ik je expres ontvolgd heb haha)

lieve allemaal, net heb ik mijn dichtbundel 'mandarijnen op een dinsdag' nog een heel stuk vervolledigd. toen ik begon met deze dichtbundel, was het nog best leeg, maar nu krijgt het al aardig vorm, en - ook belangrijk - is het duidelijk waar het eigenlijk over gaat. ;)
          deze dichtbundel bestaat uit 3 delen: de eerste, tweede & derde zomer. vanaf de epiloog van de tweede zomer begin ik echt uit te leggen waar alles over gaat, al kun je het daarvoor ook al een beetje tussen de lijntjes lezen. ik ben er waarschijnlijk nog niet mee klaar, maar om de zoveel tijd schrijf ik er wat bij en zo wordt het steeds een beetje vollediger.
          oja, + ik noem het een dichtbundel, maar strikt gezien is het dat misschien niet, want mijn gedichten rijmen niet en veel gedichten staan er ook nog niet in. ;p ik noem het wel gewoon zo voor het gemak, maar dan weet je dat je het niet te nauw moet nemen. ;)
          ik heb vooral de epiloog van de derde zomer vervolledigd, maar verder is hier en daar ook nog wel wat veranderd / toegevoegd. alsjeblieft, als je een stukje hebt gelezen, feel free om me te laten weten wat je ervan vindt. it really does mean the world to me en ik ben je voor altijd dankbaar. <3
          liefs en nog een mooie donderdagavond,
          amy
          x

het was zondag. met een vastbesloten vuur in haar hart zat ze aan de keukentafel een lijst te maken. alle dingen aan zichzelf waar ze aan moest, of wilde, werken, schreef ze op. ze wist dat het enige wat nodig was om het dit keer wel te laten lukken, geloof was, en dat geloof iets was wat ze enkel zelf kon maken. het lag enkel aan haarzelf, aan de moeite die ze erin stak de stemmetjes in haar hoofd te negeren en haar eigen regels op te stellen. ze hoefde er niet aan gewend te raken dat haar pogingen telkens mislukten. dat hóéfde niet, want dit was háár leven en dat impliceerde dat zíj de baas was! ze wist dat ze veel meer kon dan ze wist, ze moest er gewoon nog wat meer boeken over lezen en dan zou haar geloof vanzelf al beginnen groeien.
          
          dit is hoe ik mezelf morgen inbeeldt. ik was aan het lezen maar eigenlijk was ik vooral aan het nadenken over mezelf, m'n inzinking en morgen en toen ik merkte dat ik op veel zinnen kwam die ik in een tekst kon gieten, heb ik snel m'n laptop genomen en dit gemaakt (echt in recordtempo, ik voelde het vuur in m'n hart al branden). ja goed verhaal.
          
          je ziet, inzinkingen zijn zwaar, maar geven ook potentiële poëzie (maar ze zijn zwaar en ik vind het het niet altijd waard).

de zomer is mijn seizoen van zelfreflectie.
          
          in de zomer heb ik ineens heel veel tijd, en daar word ik filosofisch van. als ik tijd te veel heb, worden mijn filosofische gedachten negatief. als er genoeg zon volgt, kan ik ze ombuigen en dan worden ze weer positief. daarom ben ik liever filosofisch in de zomer dan in de winter.
          
          (ik ging net wandelen in het bos en daar krijg ik vaak heel goede inzichten, waaronder deze. misschien doe ik er later nog iets mee. :)

hier een primeur van wat echt net net nét uit mijn vingers is gerold:
          
             De jongen en het meisje, beiden - in eigen gedachten verzonken en verdronken -, volgden ze met hun ogen, de figuren die het maanlicht vormde op de vloer. Als het heldere water van een kabbelend beekje bewoog het schijnsel zich speels onder hun voeten, als wilde het hen kietelen en zo een beetje leven de kamer in sturen.
             Yaco was de eerste die zijn blik weer oprichtte.
          Met bedachtzame ogen keek hij door het kiertje van het gordijn dat voor het raampje zachtjes heen en weer wuifde en zo zijn aandacht had getrokken, zachtjes zingend en neuriënd om gezien te worden.
          ‘Het is bijna weer volle maan.’
             Naya volgde Yaco’s blik.
          Door het smalle kiertje in het dunne stofje dat als gordijntje diende, zag ze de maan. Zo vol dat hij bijna leek te barsten. 
             Volle maan, iedereen wist wat dat betekende. Alles in Zwartstad betekende wel íets, of dat maakten mensen ervan, maar een volle maan had wel degelijk een invloed die niet te ontkennen viel. Voor de Graya waren de vollemaannachten de zwaarste. Een Graya was namelijk sterk afhankelijk van de maan, en een volle maan maakte een Graya zwakker. Er waren middeltjes die sommige Graya innamen op de avond voor de volle maan, om hun krachten niet te laten aantasten. Maar die waren verslavend en kenden op lange termijn een averechts effect. Naya had ze weleens genomen. Maar bij haar hadden ze nooit uitgepakt. Langzamerhand begon tot haar door te dringen dat dat waarschijnlijk te wijten was aan het feit dat ze haar hele leven al het Zwakkelingenkind binnenin zich meezeulde, want het kind was natuurlijk mens en menselijkheid was een tegengif voor de kracht van een Graya.
          
          deze woorden zijn echt vers van de pers, ze zijn zelfs nog warm! jullie lezen ze bijna eerder dan ik ze bedenk en schrijf!

lieve lieve mensen,
          in zwartstad is het al een tijdje stil, veel zielen hebben er niet meer geschreeuwd.
          ik was even aan het einde van m'n latijn met naya en haar streken ;) maar ik schrijf dit aan de eettafel van mijn bomma, in antwerpen, met 'i'm never gonna let you down again' (balthazar, obviously) van mijn 'writing kinda days'-playlist in mijn oren en hier bruist de inspiratie voorzichtjes weer. :) nu ja, ik schrijf zo 3 zinnen en dan zit ik waarschijnlijk weer even vast, maar goed, ik werd toch weer even enthousiast dus dat wilde ik delen!
          o, en ik wilde ook zeggen dat ik eeeeeindelijk de lange zin van '100 jaar eenzaamheid' ben tegengekomen!! je weet wel, die van 2,5 bladzijdes lang!! fernanda had alles zo lang opgekropt dat haar klaagzang er even uit moest op die 2,5 bladzijdes, maar goed, ik geef haar niet per sé ongelijk, lijkt me best moeilijk om fernanda te zijn. ik zit eigenlijk al wat verder dus weet eigenlijk al wat meer over fernanda maar ik wil geen spoilers geven voor mensen die het mss ook lezen. ;) het blijft een parel van een boek zeg. maar goed! die 2 dingen wilde ik dus even zeggen! en dat was het! ik ga zo lekker eten! bomma-kost!
          liefs van mij <3!

'het was oktober'
          
          https://www.wattpad.com/1526538410-mandarijnen-op-een-dinsdag-het-was-oktober 
          
          onbeschaamde zelfpromo!
          
          x

hallohallohallo!
          een tijdje geleden had ik hier aangekondigd dat ik een soort 'dichtbundel' wilde posten. nu moet ik zeggen dat ik eigenlijk nog bijna niet aan die dichtbundel gewerkt heb - hoe typisch weer :) - MAAR ik heb al een proloog en 1/4 van een epiloog en het staat al maanden gesaved maar niet gepubliceerd en ik heb ook geen idee of ik echt nog (veel) ga dichten voor die dichtbundel maar om eerlijk te zijn vind ik de proloog en de epiloog al best cool en vanochtend dacht ik oke f0k it ik publiceer het gewoon want nu staat het gewoon te schimmelen in mijn opgeslagen projecten. ;) DUS bij deze: dat publiceer ik van zodra ik dit bericht heb gepubliceerd. oja en ik moet zeggen dat @onverschrokken me hiervoor ontzettend geïnspireerd heeft met haar eerdere werken dus dit is mn kleine dankwoordje voor haar. :)
          hoe is het verder met jullie? wat lezen/schrijven/luisteren (ik praat ook graag over muziek, nu we toch bezig zijn) jullie nog? ik lees nog steeds 100 jaar eenzaamheid en ik vind het fantastisch - nog steeds -, voor de mensen die dat ook gelezen hebben: ik zit nu aan pg. begin de 300, over Meme & Mauricio Babilonia. wauw en ik ben per ongeluk op een heel goeie remix van 'kiss of life' van sade gebotst die ik nu luister. ik deel ff de link daarvan want ik post ook gewoon een half afgewerkte dichtbundel dus veel randommer kan het niet worden: https://www.youtube.com/watch?v=bIHa1L19XYk 
          groetjes groetjes groetjes :)