@incinmiskaranfil
senin gelişin içimde depremler yaratırdı, bende kalp bırakmazdı.
ama artık gelmeyişin bile üzmüyor beni, ruhum bedenimi terk etmiş. hep gelmek bi sana yakışırdı, çok yakıştırmıştım ama hiç yakışmamıştın.
önümdeki kanlı geleceği, acı dolu günleri benimle yaşaman gerek. geceler uzarken beni aydınlığa kavuşturman gerek.
yaralı hislerim, susmayan düşüncelerim, kavuşturamadığım ellerim... bu gece beni biraz hissetmen gerek.
çünkü intihar etmek tanrıyla oynamaktır.
küçük bir kız olup kendimi avuttum, ben hiç yaşayamadım, hiçbir şey yoluna girmedi, iyileşemedim, dünyayı yaşanabilecek hala getiremedim ve babam hiç saçlarımı okşamadı.
kendimi avuttum, kuş kadar sabrımla tanrıya oyun oynadım, ben hep yaşayacakmışım bak, her şey yoluna girmiş, iyileşmişim, dünyayı yaşanabilecek hâle kıldım bak.
anne bak, üzülünce bağırıp çağırmıyorum artık, saksıları çekip sokağa atmıyorum, evi dağıtmıyorum.
senin istediğin gibi biri olmaya çalışıyorum, sana layık olacağım diye kendimi kendi içimde bitiriyorum, sana bir gün gülümseyeceğim diye ömrümün geri kalanını heba ediyorum.
züleyha artık yusuftan söz etmiyordu, dualarında onun adını anmaz özlediğinde gözyaşlarına sığınmaz olmuştu.
çünkü züleyha eskisi gibi değildi artık, acıların içinden geçerek bambaşka bir kadına dönüşmüştü.
ben herkesten gitmeye, herkesi terk etmeye böyle bir gecede karar verdim. göğsümde bi sancı gırtlagımda nefes almamı engelleyen o yumruyla arkamı döndüm ve kapattım tüm kapılarımı.
ayaklarımın altından geçen yollar omzuma yük oldu ve fena yenildim. sen benim inadımdın.
kül olana kadar yandım tek kelime etmedim sana, sen beni yanışımla hatırla.
ciğerlerimi tükürdüm bilmediğim bir şehrin hiç bilmediğim bir caddesinin kaldırımında o gece. teselli etmek için uzanan her eli itekleyip senin boşluğuna sarıldım.
bütün yanılgılarımı ve yenilgilerimi koydum yanıma, en güzel sana yenilmiştim ben. ilk yenildiği yerden eve dönermiş insanlar hep.
noldu o gece?
belki misafir perver olduğumu düşünüp, çok yük olmak istemeyip hemen gider bu acı diye ama ruhuma mıhlandı kaldı.
o enkazın altında bedenim yatıyor artık, mezarım oldu orası ama benim mezarıma tükürdüler çocuk. bütün acıları gülümseyerek karşılayın derler, bende öyle yaptım.
oldu işte bir şeyler. ben bir binaydım, sonra o gece onu yıktılar. hatta yıkmaları yetmedi üstüne de tükürdüler ve ben artık yıkıntıdan ibaretim.
cenneti parmak uçlarına sığdırmış tanrı; oradan da göğüs boşluğuna uzanan bir yol yapmış.
