Böyle bir anne olmak en büyük korkularımdan oldu hep. Çocuk sevmeyi hep hoopiti hoppiti sanan halbuki bir saç okşayıp hatır sorsa dünyaları verecekken "senide kucakta zıplatalım mı?" Diye soran bir anne olmak..
Keşke hamilelikte anne çocuk arasında olan bağ gün geçtikçe küçülmesede büyüse ama bu bağ demek olmuyor ki onlar altmış yaşına gelselerde arkadaşlarının yanında bebek gibi sevmesi rencide olması. Biliyorum insanoğlunu hiç bişi doyuramaz herşeyin daha da fazlasını ister aldıkça daha da daha da der.
Anne baba olmak yüklerini çocuklarına yansıtmakmıdır ? Sorumluluklarını onlara yüklemek, küçük yaşta olanca ağırlığı omuzlarına bindirmek ? Sahi anne baba olmak neydi? Ne demekti ?
Biz çocuklar olarak da ne kadar aciz varlıkklarız dimi bebek iken sesimiz çıkmaz bir ingaya sığdırırız tüm cümlelerimizi bilinmez dimi çığlıklarımız belki hala bilinmiyor da? Göremiyorlar ise peki?
Anne baba çocuğunu her halükarda kabul etmiyor ki. Çocuk her halükarda anne babayı kabul etmek zorunda kalıyor dövsede, sövsede, hem ruhen, hem bedenen canı yansada gidicek biryeri varmıdır çocuğun ?
Ah bu yirmi birinci asrın çocukları, ne kötü zamanlama sanki dünyanın sonuna doğmuşuz gibi, imrenerek bakılan aileler, anneler , babalar ve hayatlar..