yapmayı özlediğim kadar yapmayı istediğim şeyler var. bugüne tanıdığım kadar insan tanıyamam yeniden, orası kesin, çünkü bunun için fazla yorgunum. yine de biliyorum ki bir çok insanla tanışacak ve daha önce yapmadığım bir çok şey yeniden yapacağım. hayat bir yapabilme telaşından ibaret. her şeyi yapmış olmak gayesi gibi bir tür manyaklığı besliyoruz ruhumuzda.
oysa yapamamak da güzeldir.
hiçbir şey yapmadan saatlerce oturup kendimi dinlediğim anları özlüyorum.
ve o anlarıma eşlik eden, yanımda hiçbir şey yapmadan, konuşmadan, anlatmadan, bir şeyler yapalim manyaklığından sıyrılmış, yanımda öylece durabilen insanların değerini çok daha iyi anlıyorum.
iyi ki olmuşlar hayatımda.
hayatta her şeye yetişemeyeceğini anlamış bir insanın dinginliğinden daha değerli neye sahip olabilirsin ki?
