Kam harruar veten!
Jam fshehur ne hijen e kujtdo qe mendoja se ishte perfekt. Jam munduar te mar shembuj nga te tjeret,ne menyre qe te permisohem. Jam munduar qe t’iu pelqej te tjereve,dhe t’iu bie sadopak ne sy. Se isha si nje zog i vogel,qe ka nevoj per nje mbeshtetje. Isha ai zogu i vogel qe kerkoja ndihme,kerkoja mbeshtetje,kerkoja dashuri. Andaj zgjodha ta fsheh veten. Zgjodha te mundohem te behem me e mire se qe isha,ndonese nuk ia dola...
Kam qare sahere qe dikush m’a perplaste ne fytyr ate qe isha,dhe sa here ma benin me dije se un nuk isha e mire.
Betohem se mundohesha. Por si duket njerzit nuk donin,nuk donin te me lenin te behesha nje vajze e mire. Ndoshta as edhe prinderit e mi. Nuk e di..
Me vjen keq per veten,se asnjehere nuk e doja aspak veten,i doja te tjeret. Dhe...kush me donte mua? Askush. As vetja ime madje!
Si te pres dashuri nga te tjeret,kur une nuk doja veten?
Off,jam lodhuur..jam lodhur!! Dua ta dua veten. Dua te mos shtirem! Dua qe edhe te tjeret te me duan keshtu sic un jam!
Por e dini se kush me ka dashur mua me shume? Ate qe nuk me njihnin mjaftueshem. Ata ishin ata qe me deshen,se edhe ata nuk me njifnin se si un jam ndoshta. Ndoshta as ata nuk me kan dashur. Ku ta di...Nuk e di..por dhemb..vertet. Dhemb edhe atehere kur njerzit te flasin fjale te mira dhe ti e di se ti mund t’mos jesh ashtu,se ti nuk do ta genjesh veten. Edhe po t’i genjesh te tjeret,a do mundje ta genjeje veten? Do jetoje nje jete te genjeshtert.
Ndonjehere me shtrengon ac shume gjoksi,me dhemb ac shume zemra,dhe atehere e shoh se kam nje zemer. Nje zemer per te cilen po vuaj. Une thjesht doja t’isha e mire. Kac kerkova nga vetja. Por perfundova duke i dashur te tjeret dhe asnjehere vetveten time.
Tani vetem dua ta dua veten time.
Rash vetem ne nje perfundim me veten. Se asnjehere nuk u bera ajo qe un nuk isha!
