Az önce Müzeyyeni bitirdim. Garip duygular içerisindeyim. Hayata olumlu bakan biri değilim ama umarım Müzeyyen yaşar. Müzeyyenler yaşar. Bazı şeyler zordur. Bazı şeylerse daha zor. İnsan kanar, yaralar kuru tam kabuk bağlarken en ufak şeyde tekrar açılır o yaralar. Daha sonra toparlanamaz kimse ondan sonra...yara kanar, yara acıtır, yara irinler ve kesmesiniz gerekir sizi acıtan yeri. O yüzden bunu okuyan bütün Müzeyyenlere sesleniyorum. Hiç kimse olmaya bilir. Aslında gerçekten o gördüğünüz kalabalıklarda bile gerçekten tek olmayan tek insan yok. İnsan tek doğdu tek ölecek. Bu hayatta sadece bir süre yol arkadaşlarımız olur. Müzeyyen olmak zordur. Yalnızlıktır, acıdır. En çok acıtan nedir bilir misiniz? Kalabalık içinde yalnızlık. Her kesin, her kesi vardır. Senin herkesin vardır ama kimsen yoktur. Anlayan için ağır bir cümle. Eğer yalnızsanız bir kedi köpek kuş sahiplenin. Sizi yalnız bırakmazlar. Ben öyle kendimi anlatamam her kesi anlata bilirim ama kendimi değil. Umarlm anlata bilmişimdir kendimi. Okuduğunuz için teşekkür ederim. Burayı meşgül ettiysem kusura bakmayın. Ve teşekkürler yazarım.