@intiharnotlari
Öldüğümde; üzerimde güneşli Nisan ayı. Yağmurda ıslanmış saçlarını sallarken, kalbi kırık bir şekilde üzerime kapanmış olsan bile, aldırmamalıyım. Huzur bulmam için, yağmur dalları eğdiğinde, yapraklı ağaçlarınki gibi bir huzur. Ve senin şimdi olduğundan, daha sessiz ve acımasız olmalıyım.
Beni haklamaya çalıştılar, fakat ben daha önce davrandım!
Asıl mesele şu ki: Bana bu gezegende hiçbir zaman bir yardım eli uzanmadı.
Herkes kaçtı, her şey bitti, öyleyse beni odun ateşinin üzerine koyun; Şölen bitti ve fenerler söndü.
İnsan artık bir işe yaramadığında, kaçınılmaz ve yakın bir ölümden emin olduğunda, yavaş ve feci bir ölüm yerine hızlı ve kolay bir ölüm seçmek en basit insan haklarından biridir. Kloroformu kansere tercih ettim.
Hoşçakal dostum, hoşçakal. Aşkım, kalbimdesin. Ayrılmamız da bir kader. Çok geçmeden bir araya gelecek olmamız da. Hoşçakal, el sıkışmaya gücüm yok. Üzülmek, kaş çatmak yok. Şu anda ölmek yeni bir şey değil. Çünkü yaşamak da yeni değil.
Bir kızın intihar mektubu
Öldükten sonra vücudumda uyuşturucu madde bulacaklar ve benim uyuşturucu yüzünden intihar ettiğimi düşünecekler. Ama sizin gerçeği bilmenizi istiyorum.
Şu an tamamen ayık kafayla yazıyorum bunları ve vücudumda bulacakları uyuşturucu madde sadece bu kararımı gerçekleştirmem için gereken cesareti alabilmem için. Daha öncesinde böyle şeylerle hiç ilgim olmadı, o yüzden birileri tarafından kandırıldığımı ve bu tarz düşüncelerin bu kimyasallar yüzünden bir şekilde beynime kazındığını düşünmenizi istemem. Bu benim kararım, bir maddenin ya da birilerinin bana empoze ettiği bir şey değil.
Ben iyi değilim.
Yaşamaktan yorulacağım aklıma gelirdi de, yüksek bir binanın tepesinden kendimi boşluğa bırakacağımı asla düşünemezdim, çünkü biliyorsunuz buna cesaretim yok. Ama artık bu hayattan ve onun getirdiği sorunlardan bıktım. Bu yüzden böyle bir yola başvurdum. Umarım beni anlarsınız.
Bu arada, bana kızmanızı istemiyorum. “Gidene değil, kalanlara oluyor olanlar.” der dururdunuz, bu yüzden bana olacak olan kızgınlığınızın boyutunu tahmin edebiliyorum. Ama bunun yersizliğini fark etmenizi istiyorum. Ben artık yokum ve bana duyacağınız kızgınlık sizi hiçbir yere götürmeyecek. Bencillik ettiğimi düşünüp bana kızmaya devam edebilirsiniz pek tabii, ama unutmayın; bu zamana kadar sizin için yaşamaya direndim. Bu seferlikte kendimi ön planda tutmak istedim. Bu hayattan yorulduğum için gitmek istiyorum ve bu kararıma anlayış gösterip benim için mutlu olmanızı sadece dileyebilirim.
Öldükten sonra, insan ruhu hala özleyebilir mi, bilmiyorum. Ama eğer öyle bir şey mümkünse sizi çok özleyeceğimden emin olabilirsiniz. Sizleri her zaman seveceğim…
Nefes almakla geçen zamanları yaşamaktan sayıyorlar, oysa hiç biri farkında değil yaşayan bedenlerimizin içine hapsettiğimiz ruhlarımızın çoktan öldüğünün. Ben artık bunun farkındayım ve ruhumun bu hapishanede daha fazla boğulmasını istemiyorum.
Yaşadığım şeyler çoğu insanın yaşadığından zor ve daha büyük bir çoğunluğundan da kolaydı aslında. Hiç anlatmadığım ve anlatamadığım birçok yüküm var omuzlarımda. Şimdi anlatsam da, bir önemi yok artık. Bedenim fazlasıyla kirletildi yabancı eller tarafından ve bir şekilde o kirli eller ruhumu yaraladı ve hatta parçalara ayırdı. Anlatmak istediğim ama içime atıp, ruhumu kaosa sürükleyen birçok acıya sahibim. Eğer anlatsaydım belki bu gün bunları yazmama gerek kalmazdı, bilmiyorum. Ama şu an bulunduğumuz durum bu. Bunu yazdıktan birkaç saat sonra kendimi yüksek bir binanın tepesinden özgürlüğüme bırakacağım. Bunun için gerçekten sabırsızlanıyorum.
İnanır mısınız, cennet-cehennem ya da bizlere sunulan diğer vaadler ile tehditler biraz bile olsun umurumda değil. Koca bir boşlukta, en dipsiz karanlıkta kalacağını da bilsem ruhumun bundan vaz geçmeye niyetim yok. Çünkü dediğim gibi, bu hayat beni fazlasıyla yordu ve kirletti. Bir bataklığın içinde boğuluyorum sanki ve eğer kendimi buradan çıkaramıyorsam –ki bunu gerçekten çok fazla denedim–batmaya devam ederken cansız olmayı tercih ederim. Bu yüzden, bu yaptığım şeyin bir intihar olarak düşünülmesini istemiyorum, özellikle de ailem tarafından. Hayatımın en mutlu gününü yaşıyorum şu an, çünkü biliyorum biraz sonra bütün her şey bitecek ve ben sonunu bilmediğim bir yolculuğa başlayacağım. Belki de var olmayan bir yolculuğun hayaliyle kandırıyorumdur kendimi, kim bilir?