gündüzlerim gecelerime karışırken, benliğim yokluğunda kayboluyor. bir lunaparkın eğlenceye çalan gürültüsü senin burada olmayışını örtbas etmeye çalışırken, dönme dolabın tepesinde bir başıma haykırıyorum adını geceye. bu şehir, yokluğuna rağmen aşkla savrulan harflerin esintisiyle yıkılıyor. darmaduman oluyoruz. harabeden hallice. yıldızlara üflüyor, teker teker söndürmeye çalışıyorum. sensiz olan aydınlık, olmasın daha iyi diyerekten.. son yıldıza ulaşıncaya kadar beni bulur, bir ihtimal durdurursun diye. "yapma," dersin, sarılırsın diye. "artık gitmeyeceğim."
aylar geçiyor, yıldızlar tükeniyor, ışıklar yerini karanlığa bırakıyor. sen gelmiyorsun, ben günden güne yok oluyorum. fakat içimdeki sen bir türlü kaybolmak bilmiyor. öğrenememişim senden vazgeçmeyi. anıları unutmayı. kelebekleri öldürmeyi. unutamamışım ben seni.
vazgeçememişim.