.

On yedi yaşındayken kafamın içinden sağ çıkamayacağımı düşünürdüm. On dokuz yaşındayım, kafamın içinde nefes verdiğim hiç kimse gerçek hayatta sağ kalamamıştı.

Her şeyden uzaklaşmak istiyorum sanki hiç olmamisim gibi, varlığım duyulmamış gibi. Hiçliğin arasında kaybolmak istiyorum.

Kendimi sevemiyorum, olmuyor basaramiyorum. Mutlu oluyorum, olmuyorum değil ama kendimi sevmeye layık bulmuyorum hatta iyi şeyleri kendime yakistirmiyorum. Düşüncelerden kaçmak için uyuyorum, uyanıyorum düşünceler hâlâ zihnimde tekrar uyumak istiyorum. Zihin yorgunlugum bitmiyor, hiçbir şey yapmıyorum sürekli uyuyuyorum, sevsem kendimi hayallerim olsa tutunsam keşke kendimi kandırıyorum arada doktor olacaksın diyorum ama o bile benim hayalim mi bilmiyorum. Küçüklüğümün hayaliyle yaşama tutunmaya çalışıyorum ama olmuyor ipler ellerimde kalıyor. Güçsüzüm ilaclar bile etmiyor etki cunku iyileşmek istemiyorum, bu dünyada kendime yer bulmak istemiyorum. dört yıl koca dört yıl antidepresanlarla ayakta durmaya çalışıyorum, fiil olsa catlardi sanırım. Bu kadar zayıf olduğum için tüm herkesin çabalarını boşa çıkardığım için, babamın gözlerinin dolmasının sebebi olduğum için kendimden nefret ediyorum.

uyuyorum, ağlıyorum, uyuyorum, ağlıyorum başka bir işlevim yok gibi gereksiz bir varlıktan ibaret  hissediyorum.

Herkesin ne olursa olsun hayatta kalmak için savaşını verdiği bir dünyada, ölmeye karar verenleri anlamak kolay mı?

tuhaf

belki de endişenlediğin gelecekte sen yoksundur.

Hiç kimse hiçbir şeye değmezmiş.

her şey geçiyor, hiçbir şey geçmese de.