.

Her şey geçip gidiyor. Bu zamana kadar yaşadığım, soğuk bir cehennemi andıran sözde “insan” dünyasında tek gerçek şey bu. Her şey geçip gidiyor.

ben bu zihinle yasayamiyorum her şey gelip geçiyor, kimsenin sozleri beni derdinden etkilemiyor ama zihnim her gün bana açık cektiriyor o kadar acımasız konuşuyor ki yıllardır onu susturamiyorum. Acizim gercekten sanırım, ailemi üzüyorum, arkadaşlarımı üzüyorum. Daha fazla uzecegim belki de çok korkuyorum kötü bir şey yapmaktan çok korkuyorum. Bu durumun başka açıklaması olamaz ama her şeyi o kadar saldım ki, kendimi tanımıyorum, kim olduğumu, ne sevdiğimi, kimdim, ne olmam gerek bu sorular beni o kadar geriyor ki. Çok geç kalmış hissediyorum her şeye, bazen de çoğu şeyle erken karşılaşmış. Bazen çok umursamaz hissediyorum, kendime karşı, aileme, sevdiklerime. Onları yormaktan, kendimi bitirmekten bıktım. Hayal ettiğim bir şey yok biliyorum korkunç ama yok tek tutundugum kucuklugumun hayalini gerceklestirebilirsem belki yaşama tutunabilirim sanmıştım. Olmadı yine ve yine yapamadım.. her şeyi hiç ettim, bu ruh halinden çıkamadım. Yemin ederim cabaladim ama olmuyor ben halledemiyorum. Her gece ağlamaktan, annemin, babamın gözyaşı olmaktan yoruldum. İnsanları mutsuzluğa mahkum etmekten yoruldum. Belki de yolun sonudur bu benim sonum da budur..

Geçmişe dair özledigim tek şey bir şeyi tutkuyla inatla sabırla ve sonsuz bi inançla isteyebilme gücüm. Onu kaybettigimden beri ben kendimi bulamıyorumm

İyi hissedemiyorum, fazlasıyla üzgünüm. Gün, saat, bir an ne olursa olsun hep üzgün hissediyorum. Hüzün var, sanki bir parçammış gibi her zaman içimde mevcut. Sanırım ben gerçekten tuhafım, sanırım bu dünyaya asla alışamayacağım. Üzülmek için ağlamak için gülmek için günler vardır. Ama ben öyle değilim, bütün her şeyi sıklıkla hissediyorum. Her zaman, her zaman her şeyi çok fazla derinden hissediyorum. Çabaladığım her şeyin giderek daha da uzaklaştığını her şeyin ardında kaldığımı hissediyorum.

Bir şeyler artık fazla anlam ifade etmiyor, devam etmek için kendimi motive edemiyorum. Kendime her baktığımda sadece yenilgiyi görmenin ne kadar yıpratıcı olduğunu ifade edemiyorum. Bir şeyler değişir, her şey değişir ama değişimler asla en iyisi değildir. Umudu canlı tutmaya çalıştığım her an tökezliyorum, her geçen zamanda biraz daha soluyorum. Hep güçlü olmayı hayal ettim ama yapamıyorum. Hayatın döngülerden oluştuğunu biliyorum fakat hiçbir şeyin artık eskisi gibi olmayacağını bilmek kalbimi ağrıtıyor. Kaybettiğim her şey ruhumu yiyor. Hayal ettiğim gelecek, içinde bulunduğum durumlar ile hiç örtüşmüyor her şeyden çok uzakta hissediyorum, bunu başka türlü ifade edemiyorum.   

On yedi yaşındayken kafamın içinden sağ çıkamayacağımı düşünürdüm. On dokuz yaşındayım, kafamın içinde nefes verdiğim hiç kimse gerçek hayatta sağ kalamamıştı.

Her şeyden uzaklaşmak istiyorum sanki hiç olmamisim gibi, varlığım duyulmamış gibi. Hiçliğin arasında kaybolmak istiyorum.

Kendimi sevemiyorum, olmuyor basaramiyorum. Mutlu oluyorum, olmuyorum değil ama kendimi sevmeye layık bulmuyorum hatta iyi şeyleri kendime yakistirmiyorum. Düşüncelerden kaçmak için uyuyorum, uyanıyorum düşünceler hâlâ zihnimde tekrar uyumak istiyorum. Zihin yorgunlugum bitmiyor, hiçbir şey yapmıyorum sürekli uyuyuyorum, sevsem kendimi hayallerim olsa tutunsam keşke kendimi kandırıyorum arada doktor olacaksın diyorum ama o bile benim hayalim mi bilmiyorum. Küçüklüğümün hayaliyle yaşama tutunmaya çalışıyorum ama olmuyor ipler ellerimde kalıyor. Güçsüzüm ilaclar bile etmiyor etki cunku iyileşmek istemiyorum, bu dünyada kendime yer bulmak istemiyorum. dört yıl koca dört yıl antidepresanlarla ayakta durmaya çalışıyorum, fiil olsa catlardi sanırım. Bu kadar zayıf olduğum için tüm herkesin çabalarını boşa çıkardığım için, babamın gözlerinin dolmasının sebebi olduğum için kendimden nefret ediyorum.

uyuyorum, ağlıyorum, uyuyorum, ağlıyorum başka bir işlevim yok gibi gereksiz bir varlıktan ibaret  hissediyorum.

Herkesin ne olursa olsun hayatta kalmak için savaşını verdiği bir dünyada, ölmeye karar verenleri anlamak kolay mı?