Gönlümün daraldığı bu demlerde şunu fark ettim ki uzun uzun konuşmak yerine bakışarak anlaşılmaya delicesine ihtiyacım varmış. Ben anlatmadan; yanındayım, buradasın, iyisin, beraberiz, seni gerçek manada bırakmayacağım sözcüklerine ihtiyacım var.
İnsanlar bırakmam deyip bırakıyor ya sürekli. Sorum geliyor o halde. İnsanlar bırakmam diyip niçin en önce bırakan oluyor, sararım yaralarını diyip daha çok kanatıyor, değer veriyorum diyip kırdığının farkında dahi olmuyor, başkasına olan hassasiyeti senin gözlerine sokuyor seni kırdığını fark ettiği halde, üzüyor özür dilemiyor, kırıyor tamir etmiyor, acıtıyor acıttığı yerden öpmüyor, ağlattığı yerden silmiyor, kanattığı yerden sarmıyor. İnsanların bu kadar düşüncesiz, hassas olmayışı, vurdumduymazlığı, bir de duygularla dalga geçen halleri sizi de deli etmiyor mu???
