İşte biz, elimize tutuşturulan hayatı ayak uçlarımıza düşürüyoruz. Onunla birlikte biz de düşüyoruz. Dizlerimiz acıyor. Elimizi yerden kaldırıyoruz, kanamışlar, ezikler ve çiziklerle dolu. Sonra diyoruz ki işte ya işte, yaşadıklarımın izleri bunlar. 
Her neyse diyeceğim şu ki, balkon demirlerinden sarkıttığımız iplere tırmanın. biz burada bekliyor olacağız.