Hilal Aktaş

bıraktığım her dolu sayfanın ardından geriye dönmemek üzere koşuyorum. en uzağa, en karanlık gibi görünen ama aydınlığa kavuşacağımı bildiğim yollara doğru gidiyorum. gözlerimden okunmamasını istediğim o korkular,çaresizlik hissi, belki de en acı olan da güvensizliğimle gidiyorum. her adım atışımda bir kez daha 'acaba bu sefer ne olacak?' diye düşünmek istemediğim yollara gitmek için koşuyorum. arkamda bıraktığım o koskoca sayfaları bir çırpıda yakıp koşuyorum. canımı yakan her insana sayıp sövüp, sonra da hepsini tamamen unutup gitmek istiyorum. ama sorun şu; başarabiliyor muyum?

Sorma, ne haldeyim
          Sorma, kederdeyim
          Sorma, yangınlardayım zaman zaman
           
          Sorma, utanırım
          Sorma, söyleyemem
          Sorma, nöbetlerdeyim başım dumann...

Sonunda bitti ve yb ler gelmeye başlıyooor

Ve şimdi eskiyi hatırladıkça kapanıyorum geceye sessizce. Bende hata diyip yine kendimi yiyip bitityriyorum karanlığa sarılıp. İstediğin kadar inkar etsen de bir boka yaranadığını herkese sarfetmek acizlik değil mi? Peki ya gözlerinden okunması? Asıl en acısı bu değil mi...

İlk defa gitmek istedim her yerden,herkesten.. Uzak olmak istedim.. Böyle daha iyi olacak dedim. İnsanlarla oldukça tekrar tekrar yandı kalbim. yine arkamı döndüğümde sırtıma toplandı yükler,mızraklar. 
           Kalp mi kaldı bu kadar acıda, ruh mu? bedenin burda ama ruhun yok mu? Sen ki etrafa karşı güçlü olmak için ayakta durmaya çalışsan da; bir zaman sonra ayakların tutamadı seni, düştün. elini uzatıyorlar, kalk diyorlar, belkide içten söylüyorlar gerçekten seviyorlar. Ama sen korkuyorsun, birileri yaklaşsa da, sen korkuyorsun...

farkettim ki yorulmuşum. bir zaman sonra kelimeler de bırakmış etrafımı.. anlatamaz olmuşlar her olayı. uzaklaşmak istese de bir insan her şeyden, bırakamıyormuş. Gerçekten seviyorsan yapamıyormuşsun. Her defasında bu sefer bitecek desen de bitmiyormuş, yaşadıklarının sonu gelmiyormuş. Beden yoruldu, kalp durmak üzere.. Peki çözüm nerde? Ruh mu? peki tüm kapılar sana açılıyorken, ruhum seninken, beni yıkıp darmaduman ederken, ona gidip kurtarması için yalvarmalı mıyım? Bu işin sonu belli, yavaş yavaş ölmek kadere yazılmış, başlansın diye de tarihi üstüne atılmış..

Selam :)
          Kitabıma bakar mısın ^^