Kaç gündür olanlar hakkında o kadar çok canım yanıyor ki. Küçükken ailesinden ayrı büyümüş biri olarak en büyük acımın o olduğunu ve üstüne başka bir şeyin geçemeyeceğini sanırdım ama öyle değilmiş meğersem. Anne babasını kaybetmiş çocuklar, çocuklarını kaybetmiş anne babalar... günlerdir gözlerimiz neler görüyor neler okuyor biliyorsunuz.
Hayatım boyunca farklı insanları, farklı düşünceleri, farklı hikayeleri yazmaya çalıştım hep. Sadece burda değil okulumda diğer yerlerde de. Farklı ve azınlık dediğimiz grupların sesi olmak benim için çok önemliydi çünkü küçük ve kimsesiz olmanın ne demek olduğunu çok iyi biliyorum. Ben de küçüktüm ve kimsesizdim ve biri benim sesim olsun elimden tutsun çok isterdim. Bu yüzden kalbimde herkese yer var, herkesi dinlerim, her hikayeye değer veririm. Ama en küçük olaylarında bile yanında olduğum insanların en azından bir mesaj atıp iyi misiniz diye sormaması da canımı çok yaktı.
Ben burda hikaye yazmaya Türkçemi düzeltmek için başlamıştım ama görüyorsunuz 9 yıl geçmiş. Türkçem de gayet iyi bir durumda. Ama gitmiyorum, kopmuyorum burdan. Ben birilerinin sesi olduğum sürece inanıyorum ki başkaları da benim sesim olabilir. Sizde lütfen ayrım gözetmeksizin herkesin elinden tutmaya çalışın. Bunu 21 yaşındaki ben rica etmiyor, 5-6 yaşlarındaki küçük çocuk olan ve yapacağını bilmeyen ben rica ediyor.
Bu afetten ötürü şehit olan herkese Allahtan rahmet diliyorum. Eminim son anlarını Allah, Hz.İbrahim'in içinde olduğu ateşi gül bahçesine çevirdiği gibi değiştirmiştir.
Kendinize ve psikolojinize çok iyi bakın, sizi seviyorum