bazen içimde durdurulamaz bir anlatma isteği oluyor. neyi anlatacağımı da bilmiyorum, yakalasa ne yapacağını bilmediği arabaların peşinden koşan köpekler gibi. anlatacak birilerini arıyorum can havliyle çünkü herkese anlatılmaz şeyler anlatacak oluyorum, çünkü bak buldum ben sonunda. oh be. anlatmak istiyorum, ben bu noktaya nasıl geldim, o günler nasıl geçti, o günleri nasıl geçirdim, ben nasıl ölmedim, ben nasıl yaşıyorum ben nasıl hala yaşayabiliyorum, halimin nasıl kalmadığını, gözlerimin nasıl acıdığını, kafamı nasıl kaldıramadığımı hatırlıyorum o insanlarla neler konuşurdum halbuki önceden, hiç uzanmaz hep otururdum, hep uyanık olurdum hatta daha da uyanık olmak isterdim, dahada uyanık olsam ne mutlu olurdum daha çok konuşmak daha çok tüketmek daha çok tükenmek isterdim kendimi yollara atmak harcanmak isterdim aşık olmak ağlamak yıpranmak isterdim. her şey dolu dolu olsun, ortalama olacağına hiç olmasın isterdim hiç olmazsa diye korkumdan hep otururdum. hep konuşurdum. hep anlatırdım. hep dinlerdim
neler biriktirmiştim bütün bu anıları toplayıp toplayıp kutulara koymaya ne zaman başlamıştım
bütün öyküleri dinlemek ve bildiğim ne varsa anlatmak istiyorum
40 gün 40 gece anlatsam dilim damağım kuruyana ses tellerim yırtılana kadar anlatsam her şey bittiğinde de uyanmamak üzere bir uykuya dalsam
