dərd panosu

ya amk bəsdi də ağladım bəsdi necə rəzil varlığam başqalarının olduğunu bilə bilə bu qədər ağlayıram 

salam aq overthink saatı

yaxşı hiss etməyə başlamışdım patok yoldaşımın ad günü postunu gördüm

100 dənə mən vs ad günümü yaxşı keçirmək

anam çox qəribədi

indi fikir verdim buranı niyə 6 kişi takip eləyir aq

təsəvvür eləyin hər şeydə yaxşıyam amma tipim yoxdu deyə pretty privilege ala bilmirəm+arxamda məni dəstəkləyəcək kimsəm yoxdu, necə paramparça olub dağılıram yerə

gecə 12dən səhər 6ya qədər oturub bağırsaqları ağzına çıxacaq qədər qusduran bir depressiyadan sonra deluluq eləyib xəyalımdakı crusha qarşı mənim cilvələnmələr

yeni insanlara bağlanmıram çünki self defense mechanism aq 

yadıma gəlir uşaq vaxtı heç kim məni dinləməzdi. ona görə qıraqda otururdum, başqalarının dostlaşmasını izləyirdim çox vaxt. məktəbə getməyə başlayanda orxandan xoşum gəlirdi və o səssiz birisi idi, qabağına keçirdim əlimdəki qoğalla hər zəng, o isə həmişə taxdığı maskasını aşağı endirib balaca bir containerdə gətirdiyi sosiskaya oxşayan kolbasaları hələ də xatırladığım qızıl balaca çəngəllə yeyərdi. məni dinləyirdi, zarafatlarıma gülürdü, amma heç nə demirdi. mənə baxanda gülümsəyirdi həmişə. heç vaxt məni yarğıladığını xatırlamıram. ten rəngimi sevmədiyimi bilən ləman həmişə mənimlə məzələnib məni səhərə qədər ağladırdı amma orxan ten rəngimə iltifat eləyərdi, ingilis dili dərsində sırf saçımla oynamaq üçün həmişə arxamda oturardı. arxa partada. sevmirmiş kimi davransam da saçımı hörməsini və ipək kimi olmasına elədiyi iltifatları çox sevirdim. saçımı ilk dəfə qısa kəsəndə gözündəki xəyal qırıqlığını görmüşdüm.
          sonra 10cu sinifdə almara müəllimənin yanına hazırlığa gedirdim. mənim danışdığım hər şeyə qulaq asırdı. səsimin tonunun həmişə səhvən yüksək olduğunu deyəndə mənə "yox, normal tondadır, olmasa belə niyə bu qədər narahatsan?" deyirdi. halbuki özümü xatırlayandan bəri atam həmişə mənə necə yüksək tonla danışdığımı deyib danlayırdı