ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ

Beni evin içindeyken yaktın'

sonbahardayız, bakışlarımda sepya. 

Ve ekler Nazım Hikmet mektubun sonuna. Herkese selam, sana hasret.

Bir şeyler oldu ve bir şeyler bir daha eskisi gibi olmadı. Şimdi herkes eskiyi özlüyor, fakat kimsenin cesareti yok, bir daha aynı şeyleri yaşamaya. 

Rüzgâr testten esti, gök ortadan yarıldı. Yıldızlar, tutundukları gökten bir bir boşluğa savruldu. Bir sabah soluk doğan güneş, ısıtmadı hiçbir yüreği. Ne varsa o yürekte, sevenler sevdiklerini unuttu işte.

Halbuki kelimeler çok iddialıydı. Daha dün "Sen benim her şeyimsin" diyen, bugün her şeyini bırakıp gitti.

O zamanlar hep büyümek isterdim ama anladım ki büyümek hiç de iyi değil. Büyüdükçe susuyorsun içine kapanıyorsun. Kime yaslansan sırtında binlerce bıçak izi. En zoruda ne biliyor musun kimse duymasın diye yastığına döktüğün onlarca gözyaşı.

Ziyadesiyle yorgunum. 

Ya al canımı, ya da bana yeniden tutunabileceğim bir umut göster. 

Ben artık bu acıyla yaşamak istemiyorum. 

Ben bir şehre geldiğim vakit. O başka bir şehre gitmese. Singapur yolunda demeseler, bana bunu yapmasalar. Yorgunum, üstelik parasızım, pasaportsuzum. Ne olur sabaha karşı rıhtımda seslendiğini duysam pia'nın. Sırtında yoksul bir yağmurluk, çocuk gözleri büyük büyük, üşümüş ürpermiş soluk ellerini tutabilsem pia'nın. Ölsem eksiksiz ölürdüm. 

Sofia'm.