ㅤㅤㅤㅤ

mücevher takmamıştı ama gözleri vardı.

Ölüm gibi gözleriniz.. “Bu bir, iltifat mı?"
          Hayır bayım, bu bir iltifat değil. Siz, ölümün
          ta kendisisiniz. Ne zor şimdi bunları size
          anlatmak. Sessiz bir intihar gibiydi gidişiniz. O
          günden beri kalbimi uzun ve korkunç duvarların
          arasında saklıyorum. Ve artık o kadar korkutucu
          gelmiyor o duvarlar. Kendimden ve kalbimden
          bir hayli uzağım. Bir hataydı sevmek. O simsiyah
          kalbinize, papatyalar açtırmak imkansıza yakındı.
          Artık, gülemiyorum. Artık, sevemiyorum. Artık,
          ağlayamıyorum. Artık, kahkahalar atamıyorum
          bayım. Bakmayın öyle gözlerime. Zira ben daha
          hiçbir şey anlatmadım. Siz, sizi seven kadını,
          çoktan öldürdünüz. Boğdunuz onu. Nefessiz
          bıraktınız. Çırpındı önce, kurtulmak istercesine,
          bakmadınız gözyaşlarına. Gözlerinizdeki
          acımasızlığı gördü ve çırpınmayı bıraktı.
          Bilemezsiniz siz. Sahi siz, hiçbir şeyi bilemezsiniz.
          Ben, katilimi sevdim, ölümüm kaçınılmazdı.
          İnanmak istedim, aşk ve güzelliğe. Oysa ben
          şimdi bunlardan çok uzağım. Gözlerimden
          okunmaz artık hüznüm. Siz, içimdeki mutlu kız
          çocuğunu, çoktan boğdunuz. Artık, hiç olmayacak
          hayaller kurmuyorum. Çiçekleri izlemiyorum.

It's a joke, come on laugh.

Ben ateşin varlığını unuttum. Siz bana dokunduğunuzda unuttum. Tanrının, günahkâr kulları için hazırladığı gür alevlerin gerçekliği silinip gitti aklımdan. İçine düşmeye değer dediğiniz bu ateş, artık kül olma arzusuyla koşup sığındığım bir yuvadan ibaret.

Dizlerim tutmuyor, belim doğrulmuyor; beni uzunca bir ömürle cezalandıran Tanrıya yakaracak ses kalmadı ağzımda, kül gibi, kor gibi tutuşturdu dilimi sensiz geçen yıllar.

Sahteler bu kahpeler.

Masalsı bir operaya döndüm: Her varlığın bir mutluluk yazgısı var, bunu gördüm: Eylem yaşam değil de, kimi gücü, bir öfkeyi har vurup harman savurma biçimi. Aktöre güçsüz beynin ürünü. 

ÜÇ GENCİN KALBİ.

"Efsaneye göre, insan omzunda iki heybeyle doğar. Öndeki heybede komşunun kusurları vardır, arkasındaki heybede kendi kusurları. Dolayısıyla, komşunun kusurlarını hep gözleri önündedir, ama kendi kusurları hep arkasında." der Aesopus'tan
          mealen.
          

Emma, sonsuz aşka inanıp inanmadığımı
          sormuştun. Aşk fazla soyut ve vazgeçilmez
          bir şey. Bize bağlı, bizim tarafımızdan
          algılanıyor ve yaşanıyor. Biz olmasak aşk da
          olmaz. Üstelik öyle değişkeniz ki. Yani aşk da
          ancak değişken olabilir. Aşk alevlenir, ölüp
          gider, kırılır, bizi kırar, yeniden canlanır. Bizi
          de yeniden canlandırır. Aşk, sonsuz olamaz
          belki ama bizi sonsuz kılar.