AN

Heybem o kadar dolu ki ağırlığımdan ilerleyemiyorum

Boğazıma düğümlenmeden kelimeler çıkmaz artık. Hayatımın en mutlu günlerini sessizliğimle yad etmek kalıyor ömrümün son saniyesine kadar

Seni nefes aldığım her saniye özlüyorum

Sende takılı kalmak benim suçum mu? 
          Apar topar çıktığımız odamızdan caddeye iliştiğimiz ilk saniye ömrünü bırakırcasına elime yapıştırdığın avucunu unutmak mümkün mü. Devasa bir kütüphanemiz olacaktı... Dünyada gördüğüm en güzel gülümsemeyi unutamamak suçum olmamalı... Yanımda sürekli mayışırdın, huzurluydun değil mi... Sadece korktum. Seni bir gün görememekten, sana bir şey olmasından ölesiye korktum. Korumacılığım bundan... Amsterdam birayı içerken sen, masamda seninle konuşurken aldığımız kitaplara bakarken sen, babamın gözyaşlarımı gördüğünde dünyanın en çok seven erkeğine baktığını ve böylesi dolu dolu hissedebilen bir çocuğu olduğu için gurue duyduğunu beni teselli ederken ki ses tonundan anlayabiliyorum.. Takılı kalmak benim suçum mu ya.. Sahip olduğum her şeye senin aşkınla erişmiş biriyim

utandığım korkularımı yenerken ellerimden tutan sendin. hiçbir zaman tanımadığım çocuksu saflığa ilk kez seninle erişmiştim. bu dünyanın kokuşmuşluğunu seninle unutup sevgi dışındaki her şeye umarsız birine dönüştüm.. öyle çok sevmiştim ki bunu… yeni yıla girerken artık diyorum ki bu benim son yılım olsun. kar, kış, kıyamet.. kalbim mevcut düzende bir daha ne normalleşmesi diyor.. benden isyan, bütün yerleşkeler hoyrat sevgi burjuvalarına kalsın

Seni çok seviyorum. Başıma gelen en güzel şeysin ♡ Seninle geçirdiğim tek bir anı dünyalara değişmem sevgilim

♡