Ölüm bile buranın sessizliğinde bir fısıltıdan ibarettir; çünkü ebediyetin içinde, ne bir başlangıç ne de bir son vardır. burası öyle bir yer ki, insanın hem kendini hem de kendi gerçekliğini yitirdiği bir yansımadır; varoluş, bir yankıdan ibaret kalır. aydınlanma bile huzur getirmez, aksine daha büyük bir farkındalıkla acıyı artırır. ışık, gözlerinizi değil, ruhunuzdaki karanlığı daha derinden aydınlatır; ve bu aydınlanış bir lütuf değil, bir lanettir. ne bir başlangıcı ne de bir sonu taşıyan, suçların yankısıdır; öyle ki her fısıltıda kaybolan umutlar tekrar yankılanır.
