Loya⁷

Yaz yağmurları misali yıllarca
          Yağmış durmuşum kendi içime.
          Zaten dünya öyle bir dünya ki kim kime
          Herkes kendi derdinde anca,
          Herkesin yüreği lime lime...

‘Elleri vardı sevgilimin,
          gökyüzünden yıldızları toplar,saçlarıma takardı.
          Bütün şarkılardaki alkışları banaydı,
          elleri vardı sevgilimin,
          bir tutar bir bırakırdı ellerimi,,
          bazen kalemi kırar idamımı yazardı,
          bazen müebbet,
          ellerim,ellerine mahkûm yaşardı.’’’
          

Tehlikeli sayılmam artık.
          Kalbimi kalın bir kitabın arasında kuruttum…

"Nefrete sevgiden daha çok güvenirim," dedi şeytan.”Çünkü nefretin sahtesi olmaz."
          
          

Kafamda dönüp duran tilkilerin kuyruklarını uçurtmamın ucuna bağladım.
          Hayal dünyamdaki imkansızlardan bir gemi yaptım.
          Gülüşlerimi bir kavanoza koyup gelecekteki hayal kırıklıklarım için sakladım.
          Bir de içimden üçe kadar sayıp ömrümden üç saniye çaldım.

“şiddetle başlayan hazlar şiddetle son bulurlar.
          ölümleri olur zaferleri, öpüşürken yok olan ateşle barut gibi.
          en tatlı bal bile tadıldıkça bıkkınlık verir,
          aynı tat isteği iştahı köreltir.
          onun için, ölçülü sev ki uzun sürsün sevgin,
          hedefe hızlı giden, yavaş kadar geç varır.”
          ..
          Özlemişim sanki buraları sadece taslakta bir şeyler yazmak için giriyordum (:

Hayatın tamamını anlamalısın,sadece küçük bir parçasını değil.İşte bu nedenledir ki okumalısın,bu nedenledir ki göğe bakmalısın,bu nedenledir ki şarkı söylemeli,dans etmeli,şiirler yazmalı,acı çekmeli ve bütün bunların yaşam olduğunu anlamalısın.

Biliyorum her yeni gün hayat yeniler kendini.
          Biliyorum kırılan dallar uzanır bir gün gökyüzüne.
          Biliyorum her gecenin umududur yıldızlar.
          Bir kalp sarılınca, dağılır karanlıklar.
          Ama bir acı var içimde.
          Bir yara hiç geçmeyen.
          Pencereler önünde ölü kuşlar hiç ötmeyen.
          Bir şarkı var dilimde, sözleri hiç bitmeyen.
          Öyle bir yağmur ki, yıllarca hiç dinmeyen.
          Sen unut beni.
          Sen unut beni.
          Unut beni.
          Düşüyorum hayatın ellerinden.
          Unut beni.
          Unut beni.
          Sen unut beni.
          Vuruyor ayrılık tam kalbimden.
          Biliyorum her ölümden, umut doğurur kendini, biliyorum kırılan eller, tutunur yine birbirine.
          Biliyorum çaresidir siyahın, karanlığın.
          Hiçbir şeye rağmen inanmak bir zafere.
          Ama bir acı var içimde.
          Bir yara hiç geçmeyen.
          Pencereler önünde ölü kuşlar hiç ötmeyen.
          Bir şarkı var dilimde, sözleri hiç bitmeyen.
          Öyle bir yağmur ki, yıllarca hiç dinmeyen.
          Sen unut beni.
          Sen unut beni.
          Unut beni.

Ölü bir yılan gibi yatıyordu aramızda yorgun,kirli ve umutsuz geçmişim,
          Oysa bilmediğin bir şey vardı sevgilim.
          Ben sende bütün aşklarımı temize çektim.
          Sense kendini hala hayatımdaki herhangi biri sanıyordun,biraz daha fazla sevdiğim,biraz daha önem verdiğim.
          Başlangıçta doğruydu belki.
          Sıradan bir serüven,rastgele bir ilişki gibi başlayıp,günden güne hayatıma yayılan,büyüyüp kök salan,benliğimi kavrayıp,varlığımı ele geçiren bir aşka bedellendin.
          Ve hala bilmiyordun sevgilim,
          Ben sende bütün aşklarımı temize çektim.
          
          O gün anlamalıydım bu ilişkinin yazgısını.
          Aramızda düşman gibi duran zamanı.
          O gün anlamalıydım..
          Benim sana erken,senin bana geç geldiğini.
          Döndüğünde kırılmış bir şeyi onarır gibi başladık yarım kalan arkadaşlığımıza.
          Adımlarımız tutuk,yüreğimiz çekingen,dilsizler gibi bakışıyorduk.
          Sanki ufacık bir şey olsa birbirimizden kaçacaktık.
          Zamanla gözlerimiz açıldı,dilimiz çözüldü güvenle ilerledik birbirimize.
          
          Gittin.
          
          Şimdi bir mevsim değil koca bir hayat girdi aramıza.
          Biliyorum,ne sen dönebilirsin artık,ne de ben kapıyı açabilirim sana.
          Acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz.Bir zaman sonra batık bir aşktan geriye kalan iki enkaz olacağız yalnızca.
          Ne kalacak geriye savrulmuş günlerimizden?
          Bizden,ikimizden.
          Şimdi biz neyiz biliyor musun?
          Yıkıntılar arasında yakınlarını arayan öksüz savaş çocukları gibiyiz.
          O boşluk dolar elbet yaralar kabuk bağlar,sızılar diner,acılar dibe çöker.
          O boşluk doldu sanırsınız.
          Oysa o boşluğu dolduran eksilmenizdir.
          Benim senden,senin benden habersiz alıp verdiklerini,kim bilebilir ikimizden başka?
          
          Ağır ve acı tanıklıklardan geçerek geldim.
          Acı çekecek yerlerimi yok etmeden acıyla baş etmeyi öğrendim.
          Yoksa bu kadar konuşabilir miydim?
          
          Dönüp ardıma bakıyorum.
          Yoksun sen...

Ne umudum var, ne uykum..
          Kime hesap sorsam bilmiyorum.
          Kocaman bir yağmur bulutuyum,
          Kendimden çok korkuyorum.
          Kağıt ve kalem, ben artık bu kadarım.
          Bir şey var ama daha tam anlatamadım.
          Yenildiğim kesin de yanılmadım,
          Şehirlerin kalbi yokmuş anladım.
          
          Öpsene beni tam da bu gece,
          İnancım kalmamışken hiçbir şeye.
          Bu böyle gittiği yere kadar gider,
          Bugün çok mutluyum ama birazdan geçer.
          
          Ne kadar oldu bilmiyorum,
          Kendimi çok özlüyorum.
          Hangi role girsem ölüyorum,
          Bir şekilde yeniden başlıyorum.
          Her şey güzel olacak sanırdım,
          Hatta bunun için günlük tutmaya kalktım.
          Ceplerimde ellerimi aradım,
          Ah benim canım yalnızlığım.