Seni diğerlerinden farklı kılan ne? Neden bunca yıla rağmen, sen benden çok zaman önce geçmene rağmen ben senden geçemiyorum? Söz konusu vazgeçmekse çoktan vazgeçtim, ama gidemiyorum, seni aşamıyorum. Sana ihtiyacım olduğundan değil. İnsanlarım var benim, ihtiyacım olduğunda orada olan insanlarım, senin aksine. Ama neden, neden sadece sana karşı böyle hissediyorum?
Birlikte kurduğumuz hayaller, birbirimize verdiğimiz sözler... Sen hiçbirini hatırlamıyorsun belki ama ben, sen kucağımda uzanırken sana samimiyetle seni ne kadar çok sevdiğimi söylediğim anı bile hiç unutmadım, o gün üzerinde olan hırkanın rengini de. Gece otobüsünde dandik müzik çalarımızdan tek kulaklıkla birlikte müzik dinlediğimizi ve senin uyuyakalıp başının omzuma düşmesini, omzumda sen ve tek kulağımda çalan müzikle devam eden yolculuğumuzu da. Çocukluğumdun belki, belki ilk gençliğim. İlk samimi hatıralarım seninleydi, belki bu yüzdendir. Bu yüzden mi sence? Sebebi sadece bu mu? Senden sonra hiçbir arkadaşıma aynı yoğun hislerle "seni çok seviyorum ben" diyemememin sebebi? Sen benden vazgeçtikten yıllar sonra bile seni aşamıyor olmamın tek sebebi bu mu?
Bilmek isterdim.
Ama denklemin iki bilinmeyeni eksik.
Sen yoksun.
Ben kayıp.