bazen aşırı takıntılı hissediyorum. elimde değil, sadece bazen düşüncelerim ya da yaptıklarım bana aşırı takıntılı geliyor. kendim hakkında belirli takıntılarım var sanki, ne zaman bir şey kötüye gitse onu aklımdan çıkaramıyormuş gibi hissediyorum. cildim ne yaparsam yapayım düzelmiyorsa, aynaya baktığımda gözlerimin büyüklüğü normal kabul ettiğim gibi değilse, o günü yeterince tok hissederek geçirmediysem, makyajım istediğim gibi durmazsa ya da en basitinden, aylarca hayalini kurduğum şey istediğim gibi hissettirmiyorsa kendimi kötü hissediyorum. kendimi iyi hissettiğimi bin kere ilan edebilirim ama belki de öyle değildir. şunları kimseye anlatamamak beni delirtiyor, birine sarılamamak beni delirtiyor, bir gün olsun istediğim gibi ağlayamamak beni delirtiyor. kendimi bir şeyler için zorlamak istemiyorum, kendimi baskı altında hissetmek istemiyorum ama sanırım cidden yapmam gereken bu. bir an önce bu yataktan kalkmak istemeyen halimden kurtulmalı ve disiplinli halime geri dönmek istiyorum. kendimi istiyorum. onu tanımak istiyorum. kendimi sevmek istiyorum. bu düşüncelerin bana uğrayıp ders çalışırken dahi beni ağlatmasını istemiyorum. ileride kendimi ve etrafımı kendimi gururlandırmak istiyorum, her açıdan.