Mavici Ruh Hastası

Sanırım birazcık kalbim kırık

Kötü hissederek girdim uygulamaya. Ama mesajları görünce yine içimi dökmek gelmedi içimden. Bilmiyorum sadece gerçekten yalnızım ve ne zaman bir yere yazsam daha da yalnız hissediyorum. O yüzden çok dolmadıkça dertlerimi yazmıyorum. Bazen kendimden bile gizliyorum. 

Ve lanet yazım hatalarım gözlerimi kanattı. Kendime çokça sövdüm. 

2017 senesinden mesajlara denk geldim.  Üstünden daha fazla geçtiğini sanıyordum. Anılarım o kadar zayıflamış ki. Ben sadece onları okurken sahiden değer gördüğümü hissettim. Peki iletişimimiz neden koptu? Ben sebep olmuşumdur muhtemelen. 

Ben bulunduğum ortamda benden daha sakar biri olmasını bile kaldıramam. O kadar az şeye sahibim ki, sahip olduklarımın "dahalarıyla" yarıştaymışım gibi hissediyorum. Yoksa sanki, ben sadece hiçmişim gibi geliyor. Ve beni ben yapan hiçbir şeyim yokmuş gibi. Boşa oksijen tüketiyor, boşuna kalabalık yapıyormuşum gibi.  Bu düşünceye o kadar saplanmışım ki, kötü huylarımda bile "en" olma savaşı veriyorum sanki. Neden böyle, problem neydi de böyle oldum, bilmiyorum. Ama gittikçe kendimden daha da rahatsız olmaya başladım. Bu garip saplantılarım beni öyle geriyor ki, kendimden tiksinmeme yol açıyor. Sadece özgür olmak istiyorum. Kendimi özgür bırakmak istiyorum. Ama o kadar zincir vurmuşum ki kendime, birini kopartsam bir diğerine ayağım takılıyor. 

Şimdi yine bütün yalnızlığımı yok edip kendine ağlattırıyorsun beni. 

Bir keresinde, haksız bile olsan her daim senin yanında olacağım demiştin. Ve ben o gün de ağlamıştım. Bütün sinirimi unutup kalbimin ağrısına ağlamıştım. 

Haftalarca susmuşum gibi cümlelerim ağırıyor. Ve sen tam kimsesiz hissettiğimde geliyorsun. Yemin ederim bu aptal bir kurgu değil bile, ama her defasında en yorgun olduğum zaman geliyorsun. Daha dün gece düşünüyordum seni. Dün gece. 

Bir şeye ihtiyacım var. Ama o şey ne bilmiyorum. 

Günlerce uyuyup hiçbir şey hissetmemek istiyorum.