Olum ben artık dayanamıyorum be. Her gün iyi gibi davranmak çok sıktı. Kimseye derdimi anlatamıyorum çünkü herkesin bir yükü var. Bir de ben yük olmak istemiyorum. Ama, aması var işte. Ben, evlendikleri yıldan beri annemi sürekli aldatan, annem evde aç yatarken başka kadınlara gidip telefon vs alarak para harcayan, yemek beş dakika geç kalınca evdeki her şeyi kırıp döken bir adama her gün baba demek zorunda kalıyorum. Üstelik iki abim olmasına ve her şeyi bilmelerine rağmen bir şey yapmamalarına üzülüyorum. Bunun yükü artık çok ağır.
Bir kafeste gibi hissediyorum. Telleri paslanmış, kapısı açık, tavana asılı bir kafes... Kanadım var, uçabiliyorum ama içeride kanadı kırılmış ve asla iyileşemeyecek bir kuş var. Ne onu bırakıp gidebiliyorum, ne onunla orada durmaya yüreğim yetiyor.
Kimseye anlatamadığım gibi gelip buraya sığındım, kimsenin beni tanımadığı bir yere. Ama lütfen biri bana bir çıkış yolu göstersin. Bana uçmayı değil buna cesaret etmeyi öğretecek birine ihtiyacım var.
Sizi de sıktıysam özür dilerim ama artık katlanamıyorum be. Lütfen okuyup geçin, sadece yazmaya ihtiyacım vardı.