insanlar ne yapmaları hakkında bir şey bilmeyen varlıklardır, bazen bir şeyler anlatırız anlamazlar çünkü daha önce zorluklara karşı bi mücadelede bulunmamışlar artık öyle bir boyuttayız ki birbirimizin içini göremeyecek kadar körleldi o eskiden güzeli gören gözlerimiz .
çocukkendi o minik tartışmalarımızda kullandığımız ''gerizeklı'' sözcükleri . küçükken di korktuğumuzda , kendimizi yalnız hissettiğimizde , kafamızda kurduğumuz o çocukluk hayalleri ,kötü olan şeylere karşı minik bir pamuk şekerle mutlu olma hevesimiz çocukkendi… şimdi ise insan diye adlandırdığımız kavrama girmekle giremeyen arasında sıkışmış olan biz her şeyin daha fazlasına göz koymaya başladık , çocuklara yaşlılara değer vermeyip onlara eziyet çektirmekte bulduk çareyi. halbuki hiç bir şey bu makalelerde anlattığımız gibi değil... gerçekten biz insanlar çok fazla acizleştik ve dünya da olan biteni kale almamaya başladık . Allah bizi böyle olalım diye mi yarattı , ona hayırlı olamıyorsak ailemize , vatanımıza, çocuklarımıza ve çevremizdekilere nasıl hayırlı olalım . madem insan adlı bir kavramın çizgisinde duruyoruz, bu kavrama layık olmak için , dinimize layık olmak için elimizden geleni ardımıza koymamamız gerekir değil mi??