𝓓𝓪𝓱𝓵𝓲𝓪

Yabenanlatamadumyasenanlamayisunellereyagmuroldunbanadamlamayisun

Eve veda ediş

"İçinizden en az yarısını arzuladığımın yarısı kadar bile tanımıyorum ve yarınızdan azını hak ettiğinizin ancak yarısı kadar sevebiliyorum."
          
          1.23

"+Diyelim ki gitmedim. Seninle birlikte olmaya devam ettik. Ne değişecekti? Ne yapacaktık?
          -Sevişirdik.
          +Başka?
          -Sabahları beraber uyanırdık. Ben senden önce kalkardım. Senin uyuyuşunu izlerdim. Sonra sen uyanırdın, bana gülümserdin.
          +Sonra?
          -Sonra, sabahları çayı tek şekerli içtiğini, günün diğer saatlerinde şekersiz içtiğini biliyor olurdum. O ilk şekeri ben atardım çayına, zarifçe eritişini izlerdim.
          +Sonra?
          -Sonra.. En çok boynundan öpülmeyi sevdiğini biliyor olurdum.
          Sonra dışarı çıkardık. Dışarda yağmur yağıyor olurdu. Biz şemsiyeyi almazdık. Sırılsıklam olurduk. Sonra sen bana sokulurdun. Ama saçağın altına hiç girmezdik. Sonra sen üşütürdün. Ayakların buz gibi olurdu. Ben sana en sevdiğin o mavi çoraplarını getirirdim. Sonra bayramları babaannenin mezarını ziyarete giderdik. Hayatta en sevdiğin kadın için ağlayışını izlerdim senin. Hiçbir şey yapmazdım, gözyaşlarını silmezdim, seni teselli etmezdim. Orada öylece ağlayışını izlerdim. Başka insanların mezarlarının arasında dolaşarak, hayatın ne kadar şahane bir şey olduğunu düşünürdüm. Sonra... Sonra hiçbir şey yapmazdık. Öylece otururduk. Çok bilinmeyenli bu sorunun yanıtını arardık. Hayat bizi yalancı çıkarana dek, bulduğumuz cevapları doğru sanırdık.
          +Ne dersin bi çay daha içelim mi?"
          
          1.23

"Asıl olan birdir ve bir esastır. Fakat nedense bir’i yarım sayar ve iki yaparak tamamlamaya çalışırlar. İki lanet bir sayıdır, kendine yetmez, hep üçe koşar ve sonra sil baştan..."
          
          1.23

“Dünya bir dert hanesiyse, ben çilemi doldurmuşum, bir mektepse eğer hayat, ıstırapla okumuşum.”
          
          1.23

"Ne olmuştu da, “Seninle dünyanın her yerine gelirim,” diyen Müzeyyen, durduğu yerden çekip gitmelere başlamıştı."
          
          1.23

"Müzeyyen hiç flört etmiyordu. Gözlerini kaçırmıyor, heyecanlanmıyor, dili sürçmüyor, dudaklarını ısırmıyor, kendinden bahsetme konusunda en küçük bir heves göstermiyordu. Ya beni etkilemek gibi bir derdi yoktu ya da beğenilmeye çok alışkındı."
          
          1.23

Tarif edemediğim bir eksiklik hissediyorum içimde. Asla tamamlanamaz ya da görmezden gelinemez gibi. Yavaş yavaş çürütüyor zihnimi, ölmeden önce çürütüyor bedenimi.
          
          1.23

Her şeyin yolunda gideceğine söz veremem biriciğim. Ancak bir gün elbet güneşin doğacağını ve bir kalp uzağında olduğumu unutma. Gözlerin yaşarırsa ruhum kanar.
          
          1.23