Merhaba, aklıma düşüp aylar sonra buraya girmemi sağlayan ve H.S kitabına ait yeni bölümlerden çok kısa bir alıntı bırakmak istiyorum.
~
Göğüs kafesime sığmayan kalbim ağzıma kadar yükselirken "Sen..." diyebilmiştim. Belki de ben söylediğimi sanıyordum, sesimin çıktığına dair şüphelirim vardı çünkü. Son zamanlarda sıkça maruz kaldığımız suskunluğa bürünen herkes gibi ben de karşımdaki görüntüyü tekrar tekrar süzdüm. Olmadı, idrak edemedim. "Ben yanlış görüyorum, değil mi?" diye sordum sonunda, birilerinin teyit etmesine ihtiyaç duyuyordum. Hayır, reddetmelerini istiyordum. Cidden!
Nasıl bir ikileme itmişti beni böyle? Neden doluyordu mesela gözlerim, hangi duygudan ötürü birikiyordu yaşlarım?
Gülümsedi. Benim aksime netlikle. "Sana değer."