jkarinsw

dünya soğur, akşam serinlerken. benim sensiz sevinecek bir şeyim yok. kılı kırk yardım, altını üstüne getirdim. içimi açtım sana. içini açmak için.

jkarinsw

Başımı duvara yaslıyorum, ne söylese yalnızca kafa sallamakla yetiniyorum. Onu dinlemediğimi biliyor. Kendi kendine konuşuyor aslında. Tüm nefreti kendine, tüm öfkesi kendine. Bir süre dudaklarını birbirine bastırıp susuyor. "Böyle olmasını sen istedin." diyor. "En azından bu kadarı hakkım diye düşündüm çünkü." diyorum. Bakışlarımı yüzüne dikiyorum. "Sen bir başkasını severken kollarına kendimi atamazdım." nefesleniyorum. "Bu bencilliği kendime yapamazdım." diye devam ettiriyorum. Başını eğip gözlerini parkede ki oyuklara dikiyor. Kısa süreli sessizliği yine kendi bozuyor. "Canımı yakıyorsun." Parkeye bir kaç damla gözyaşı damlıyor. O an ağladığını anlıyorum. Gittikçe şiddetleniyor. Omuzlarının deli gibi sarsıldığını görüyorum. Hıçkırıklarının önü arkası kesilmiyor. Onu öylece izlemek dışında hiç bir şey yapmak istemiyorum. Bunu bile hakketmiyor. İçimde yıkımlı bir savaş çıkmış durumda. Onun acısı benimkine kıyasla bir arkadaş bir dost kaybetmek kadar. Lâkin benim halim dışardan bakılsa bile en büyük aşkını kaybettiğini haykıracak kadar beter. Daha fazla orda durmak istemediğim için kapıya doğru adımlıyorum. Adımlarımı duydukça ağlaması daha da şiddet kazanıyor. Hiç bir şey hissetmiyorum. Üzülmüyorum bile.