Justyna Wiącek

cudowne profilowe kochana❤️! 

wszystkiego cudownego dla was w 2025, bawcie się dziś fenomenalnie ♥️
          
          thank you 2024, next 
          ostatni wiersz w tym roku 
          
          
          https://www.wattpad.com/1506810139?utm_source=ios&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading_part_end&wp_uname=jtwiacek

wcześniej opublikowany jako „o ludziach po traumie” dziś udostępniony na nowo „o najsamotniejszej wędrówce życia” - treść została częściowo zmieniona, ale tak, aby zahuczał w głowie jeszcze bardziej 
          
          https://www.wattpad.com/1127221501?utm_source=ios&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading_part_end&wp_uname=jtwiacek

Dziś czwarta (!) rocznica od pierwszej publikacji na Wattpadzie ♥️ 
          
          Dziękuję, że tu ze mną jesteście ♥️ 

Wesołych świąt <3

Afirmacja, którą wylosowałam na dziś brzmi „Pozwalam sobie być sobą. Teraz czas by pokazać światu moje prawdziwe JA.” 
          
          I myślę, że to najpiękniejsza afirmacja na święta. 
          
          Tradycja nie powinna być ważniejsza od nas. 
          
          Nie zrozumcie mnie źle. Kocham magię świąt, światełka, ozdoby, uśmiechy bliskich na widok prezentów, ale to ja i to jest moje. Chcę cieszyć się tym czasem i go celebrować. Widzę w Internecie skrajne obozy dotyczące tego okresu czasu i widzę osoby, które nie lubią świąt i najchętniej by uciekły na samą myśl o dyskomforcie przy rodzinnym stole, a kolejne pytania o ich własne życie uwierałyby bardziej niż ość z karpia w gardle. Rozumiem to. 
          
          Życzę Wam odwagi bycia sobą i bycia swoim własnym adwokatem pełnym czułości do siebie, nie masz wpływu na innych, ale możesz zadbać o siebie i na bieżąco sprawdzać co możesz dla siebie zrobić. 
          
          Życzę Wam spędzenia tego czasu w zgodzie ze sobą, nie zdradzajcie siebie na rzecz cudzych oczekiwań. 
          
          Życzę Wam miłości i ciepła, magii. Nie traćcie wiary w magię i cuda. 
          
          Tulę ♥️
          

zostawiłam tak dużo miłości jak tylko się dało, uwielbiam cie tutaj odwiedzać i wracać do swoich ulubionych utworów ❤️!! 

właśnie w moje ręce trafiły „wiersze”, które napisałam 13/14 lat temu, brzmiałam jak agresywna raperka i zbuntowana nastolatka w jednym, popłakałam się ze śmiechu czytając te rymy i życiowe mądrości, ale jednocześnie bardzo doceniam miejsce do jakiego obecnie dotarłam i jak ogromną metamorfozę przeszłam
          
          A jak wyglądały Wasze początki? Jak je wspominacie? 

„O obudzeniu Dzikiej Kobiety” już w „O rzeczach istotnych” - zapraszam do dzielenia się swoimi refleksjami, szczególnie Kobiety - czy temat Wam jest znany i możecie się z nim utożsamić ♥️ 
          
          https://www.wattpad.com/1501625211?utm_source=ios&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading_part_end&wp_uname=jtwiacek

Wczoraj obudziłam się z ogromną potrzebą napisania wiersza, który zatytułuję „O sadomasochiźmie”, miałam intencję i …tutaj powstała pustka. Pisałam go przez dwa dni, bo chciałam powrócić do mojego ciętego języka, który będzie huczał w głowie i będzie to ten utwór, o którym ciężko będzie zapomnieć. Są utwory, które przychodzą do mnie z lekkością, ale ten należy do tych, który musiałam przemyśleć - bezlitośnie. Wiedziałam też, że mimo trudności musi powstać. 
          
          Macie czasem taki pomysł, że mimo blokady pisarskiej i wątpliwości nie umiecie odpuścić, bo wierzycie, że TO MUSI POWSTAĆ?